Κυκλοφόρησε, εορταστικό το "Αρκαδικό Βήμα" με θέματα: "Τα Χριστούγεννα των νεόπτωχων...", Χριστούγεννα στη μακρινή Αυστραλία για χιλιάδες Έλληνες νεοφερμένους...

Δείτε ολόκληρη την εφημερίδα στο: http://selides-arkadias.blogspot.gr/

Ύμνοι Χριστουγέννων: Λυκούργος Αγγελόπουλος - Greek Orthodox Christmas ...

Αγιορείτικα Κάλαντα Χριστουγέννων

Ιερά Αγρυπνία επί τη εορτή του Οσίου πατρός ημών ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ του Καυσοκαλυβίτου στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίου Βασιλείου Τριπόλεως

π.Ιωάννης Σουρλίγγας

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ

ΜΑΝΤΙΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΥΝΟΥΡΙΑΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ

ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

ΤΡΙΠΟΛΕΩΣ

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η

Την Πέμπτη  1η  Δεκεμβρίου 2016  και ώρα 8.00 μ.μ. στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίου Βασιλείου Τριπόλεως θα τελεσθή   Ιερά Αγρυπνία επί τη εορτή του Οσίου πατρός ημών ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ του Καυσοκαλυβίτου.

Προσκαλείσθε όπως συμμετάσχετε στην ως άνω Ιερά Αγρυπνία,  τιμώντες τον  Άγιο της Εκκλησίας μας.

                              

                               Εκ του Μητροπολιτικού Ιερού Ναού.

Δυο Aρκαδικά μοναστήρια στα 20 ωραιότερα μοναστήρια της Ελλάδας

Η Ελλάδα είναι διάσπαρτη από όμορφα μοναστήρια. Υπάρχουν συνολικά 230 μοναστήρια σε ολόκληρη την επικράτεια, άρρηκτα δεμένα με την ελληνική φύση και ιστορία.

Κάποια από αυτά βρίσκονται σκαρφαλωμένα σε απόκρημνους βράχους, κάποια αιωρούνται πάνω από γκρεμούς και άλλα ορθώνουν το ανάστημα τους σε ανεμοδαρμένες πλαγιές και σε καταπράσινες πεδιάδες.

Όλα τα μοναστήρια μας είναι όμορφα. Υπάρχουν όμως 20 που ξεχωρίζουν. Ελάτε να ταξιδέψουμε για να τα γνωρίσουμε:

1. Μονή Σίμωνος Πέτρας

Η Μονή Σίμωνος Πέτρας, γνωστή και ως Σιμωνόπετρα, είναι 13η στην ιεραρχία των μονών του Αγίου Όρους. Βρίσκεται σε υψόμετρο 300 μέτρων πάνω από τη θάλασσα, σε βράχο από γρανίτη, που έχει βάθος 10 χλμ. μέσα στη γη. Μοιάζει σχεδόν να κρέμεται. Ξεκίνησε να κτίζεται το 1257, και θεωρείται σύμφωνα με την Wikipedia ένα από τα τολμηρότερα οικοδομήματα του Mεσαίωνα.

2. Μονή Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, Λούσιος, Αρκαδία

Σκαρφαλωμένη κυριολεκτικά πάνω σε κάθετο βράχο στο φαράγγι του ποταμού Λούσιου, η Μονή Προδρόμου ή Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου κόβει την ανάσα στον ανυποψίαστο και πρωτάρη επισκέπτη. Κατά την παράδοση, η ιδρυσή της ανάγεται στα μέσα του 12ου αιώνα (1167).  Η Μονή διαθέτει αξιόλογη βιβλιοθήκη με σημαντικά θεολογικά και φιλοσοφικά βιβλία. Στο Ηγουμενείο και στο Αρχονταρίκι υπάρχουν παλιές φωτογραφίες, εκκλησιαστικά πρόσωπα και γράμματα του Κολοκοτρώνη.

3. Μονή των Ταξιαρχών Σερίφου

Το κτίσμα της Μονής θυμίζει φρούριο, κάτι που έγινε σκοπίμως ώστε να προστατευθεί ο πλούτος της από τους πειρατές. Η Μονή είναι αφιερωμένη στους Αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ, οι οποίοι είναι και οι προστάτες του νησιού. Σύμφωνα με την παράδοση, η εικόνα του Ταξιάρχη προσφέρθηκε από καπετάνιο κυπριακού πλοίου, μετά την κατάκτηση της μεγαλονήσου από τους Τούρκους το 1570

4. Ιερά Μονή των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης

Η Ιερά Μονή των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης βρίσκεται σε περίοπτη θέση σε κατάφυτη πλαγιά του όρους Παΐκου, σε υψόμετρο 600 μ., βόρεια της κοινότητας Πεντάλοφος Γουμένισσας και νότια της κοινότητας Γρίβα Γουμένισσας. Στα νοτιοδυτικά της Γρίβας και σε απόσταση 2 χιλιομέτρων βρίσκεται η Μονή, από την οποία φαίνεται ολόκληρος ο κάμπος του Αξιού από το Κιλκίς έως τη Θεσσαλονίκη.

5. Ιερά Μονή της Θεοτόκου του Μεγάλου Σπηλαίου

Η Ιερά Μονή της Θεοτόκου του Μεγάλου Σπηλαίου βρίσκεται στα ορεινά Καλάβρυτα σε απόσταση 10 χιλιομέτρων από την πόλη των Καλαβρύτων. Η μορφολογία του εδάφους που είναι κτισμένη η Μονή είναι αυτή που της έδωσε την ονομασία της, με τον τεράστιο βράχο να στέκεται απο πάνω της άγρυπνος φύλακας, ενώ από κάτω απλώνεται η κοιλάδα του Βουραϊκού. Είναι κτισμένη σε ύψος 924 μέτρων, στη σπηλιά της ρίζας ενός τεράστιου βράχου, βάθους 30 μέτρων, ύψους 60 μέτρων και πλάτους 60 μέτρων.

6. Ιερά Μονή Προυσσού στον Προυσσό

Είναι από τα λίγα μοναστήρια που σώζονται στην Ευρυτανία κι αποτελεί σημαντικό πνευματικό και θρησκευτικό κέντρο της εποχής. Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821 υπήρξε στη Μονή η μοναστική αδελφότητα, η οποία λειτούργησε και σαν σχολείο. Η Μονή αποτέλεσε επίσης καταφύγιο για πολλούς αγωνιστές, όπως ο Λάμπρος Κατσαντώνη, Γεώργιος Καραϊσκάκης, Μάρκος Μπότσαρης. Μάλιστα, το Σκευοφυλάκιο της Μονής διαθέτει σήμερα τα όπλα του Καραϊσκάκη.

7. Ιερά Μονή της Παναγίας Χοζοβιώτισσας

Η ανδρική Ιερά Μονή της Παναγίας Χοζοβιώτισσας βρίσκεται στη νότια και απόκρημνη ακτή της Αμοργού, ορατή μόνον από το πέλαγος, που απλώνεται απέραντο κάτω από τα βράχια, 300 μ. υψηλά. Η κάτασπρη, απέριττη όψη της μονής εναρμονίζεται θαυμαστά με τα πολύχρωμα ανώμαλα βράχια. Ιδρύθηκε από τον Αλέξη Κομνηνό το 1088 και πήρε το όνομά του από την περιοχή Χόζοβα των Αγίων Τόπων από όπου μεταφέρθηκε η εικόνα της Παναγίας. Το μοναστήρι είναι αφιερωμένο στη Χάρη της Παναγίας και δεν θεωρείται μόνο το πιο λαμπερό στολίδι της Αμοργού αλλά κι ο προστάτης του νησιού.

8. Ιερά Μονή Αγίου Θεολόγου Πάτμου

Η Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στην Πάτμο αποτελεί για όλο τον Χριστιανισμό ένα σημαντικό προσκύνημα και θεωρείται το σημαντικότερο μοναστήρι του Αιγαίου Πελάγους. Παράλληλα, μαζί με το Σπήλαιο της Αποκάλυψης και την περιοχή της Χώρας της Πάτμου αποτελεί παγκόσμιο μνημείο κληρονομιάς από την Unesco. Ιδρύθηκε από τον Όσιο Χριστόδουλο. Κατά την περίοδο της Αραβοκρατίας, η Πάτμος ήταν σχεδόν έρημη. Ένας προικισμένος και μορφωμένος μοναχός ο Χριστόδουλος ο Λατρινός, ζητάει το 1088 και του παραχωρείται όλο το νησί, από τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Αλέξιο Α΄ τον Κομνηνό, για να ιδρύσει μοναστήρι προς τιμή του Ευαγγελιστή. Ο Χριστόδουλος μένει στην Πάτμο μέχρι το 1118 μέχρι που επιδρομές Αράβων πειρατών τον αναγκάζουν να εγκαταλείψει το νησί. Τους επόμενους αιώνες φωτισμένοι μοναχοί συνεχίζουν τη δράση της μονής. Η ίδρυση της μονής του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, σήμανε την γένεση ενός πολιτιστικού – πνευματικού – θρησκευτικού κέντρου, που αποτελεί σημείο αναφοράς για όλο τον Χριστιανικό κόσμο.

9. Μονή Έλωνας

Η Μονή Έλωνας είναι ένα από τα ομορφότερα και τα πλέον γνωστά μοναστήρια της Αρκαδίας. Βρίσκεται στο δρόμο για τον Κοσμά 14 χιλ από το Λεωνίδιο (107 χλμ. από την Τρίπολη) στο φαράγγι του Δαφνώνα. Είναι φημισμένη για την τοποθεσία της. Χτισμένη σε ένα κάθετο και επιβλητικό κοκκινόβραχο, συναρπάζει τον επισκέπτη δίνοντας την εντύπωση ότι αιωρείται στο χάος. Η θέση της προσφέρει εξαιρετική θέα στη γύρω περιοχή.

Η μονή ιδρύθηκε στις αρχές του 16ου αιώνα. Το καθολικό της είναι κτισμένο το 1809. Το πέτρινο καμπαναριό κατασκευάστηκε το 1831. Πιστεύεται, ότι η εικόνα της «Παναγίας της Ελώνας» που φυλάσσεται εκεί, είναι έργο του Αποστόλου Λουκά (μια από τις 70 εικόνες που ζωγράφισε). Θεωρείται θαυματουργή από τους προσκυνητές και είναι ολόκληρη ασημωμένη.

10. Ιερά Μονή Ρουσάνου

Γνωστή και ως Αρσάνη, είναι μία από τις πιο φωτογραφημένες μονές των Μετεώρων, αν όχι ολόκληρης της χώρας (εκείνη που πρωταγωνιστεί, μεταξύ άλλων, και στο εξώφυλλο του Lonely Planet για την Ελλάδα). Ιδρύθηκε τον 13ο αιώνα  και ανακαινίσθηκε  περίπου το 1545 μ.χ. Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα η ανάβαση στη μονή γινόταν με ανεμόσκαλες και αντικαταστάθηκαν το 1936 από 2 γέφυρες

11. Μονή Κηπίνας, Τζουμέρκα, Ήπειρος

Η Ιερά Μονή Κηπίνας, ίσως το πιο εντυπωσιακό μοναστήρι της Ηπείρου, προκαλεί δέος λόγω της θέσης του, καθώς είναι χτισμένο μέσα σε απόκρημνο βράχο στα Τζουμέρκα, κοντά στο χωριό Καλαρρύτες. Χτίστηκε το 1212 από το μοναχό Γρηγόριο και είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου.

Μέσα στη μονή μια μυστική πόρτα οδηγεί σε κρύπτη, όπου η σπηλιά αυτή την περίοδο της Τουρκοκρατίας και της εθνικής αντίστασης αποτέλεσε κρησφύγετο των υπόδουλων Ελλήνων και των αντιστασιακών. Εντυπωσιακές τοιχογραφίες διακοσμούν το εσωτερικό του Ναού που χρονολογούνται από το 17ο αιώνα.

12. Μονή Χρυσοσκαλίτισσας, Χανιά

Η Μονή Χρυσοσκαλίτισσας βρίσκεται 76 χλμ Νοτιοδυτικά από τα Χανιά, στο δρόμο για το περίφημο Ελαφονήσι. Το μοναστήρι είναι χτισμένο πάνω σε έναν ψηλό βράχο με θέα στο Λιβυκό πέλαγος. Η παράδοση λέει ότι το τελευταίο σκαλί από τα 90 που έχει η Μονή ήταν χρυσό, γι’ αυτό και ονομάστηκε Μονή Χρυσοσκαλίτισσας.

13. Μονή Φανερωμένης, Λασίθι

Βρίσκεται στη περιοχή της Ιεράπετρας και προς τα ΝΔ. του όρμου «παχιά άμμος». Η Μονή αυτή είναι περισσότερο γνωστή στους κατοίκους της Κρήτης ως Μονή «Παναγία των Γουρνιών». Το Καθολικό της Μονής είναι κτισμένο μέσα σε σπήλαιο εντός του οποίου και βρέθηκε η εικόνα της Παναγίας κατά τον 15ο αιώνα όπου και φέρεται ότι κτίσθηκε ο ναός και στη συνέχεια το Μοναστήρι. Διαθέτει πολύ παλιές τοιχογραφίες που δυστυχώς έχουν μαυρίσει από φωτιά που έβαλαν οι Τούρκοι.

14. Μονή Εσφιγμένου

Η Ιερά Μονή Εσφιγμένου είναι παραθαλάσσια και βρίσκεται βόρεια και ανατολικά της Αθωνικής χερσονήσου. Σύμφωνα με την παράδοση το μοναστήρι ιδρύθηκε από την αυτοκράτειρα Πουλχερία (408-450). Κατά τον 14ο αιώνα ηγούμενος του μοναστηριού είχε αναδειχθεί ο Γρηγόριος Παλαμάς. Παλιότερο κτίριο της Μονής είναι η τράπεζα που διατηρεί τοιχογραφίες του 16ου-17ου αιώνα. Εκτός από το καθολικό και την τράπεζα η Μονή διαθέτει μια πολύ καλή συλλογή βυζαντινών και μεταβυζαντινών εικόνων, από τις οποίες ξεχωρίζει η ψηφιδωτή εικόνα του Χριστού.

15. Το Μοναστήρι της Παναγίας Σπηλιώτισσας

Μεταξύ των χωριών Αρίστη και Πάπιγκο, 48 χλμ. από τα Ιωάννινα και δίπλα από τον ποταμό Βοϊδομάτη, είναι χτισμένο πάνω σε βράχο το μοναστήρι της Παναγίας Σπηλιώτισσας. Εδώ κατέφευγαν οι κάτοικοι και κρύβονταν στη χαράδρα όταν κινδύνευαν από τους Τούρκους. Χτίστηκε το 1579 κατά τον Ι. Λαμπρίδη. Επιγραφές όμως που σώζονται αναφέρουν ότι κτίστηκε το 1665 από τους μοναχούς Ιωακείμ και Σωφρόνιο και το αγιογράφησε ο μοναχός Παρθένιος το έτος 1673.Η θεμελίωση των κτiρίων στο βράχο έγινε με εξαιρετική επιτυχία και τέχνη.

16. Η Μονή του Σέλτσου (Πηγές)

Ο ναός ιδρύθηκε το 1697, οπότε έγιναν και οι τοιχογραφίες και το τέμπλο, και είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Μεγάλη είναι και η ιστορική σημασία της Μονής, καθώς το 1804 κλείστηκαν εκεί πάνω από χίλιοι Σουλιώτες για να γλιτώσουν από τους τουρκαλβανούς του Αλή Πασά. Μετά από τετράμηνη πολιορκία κυριεύτηκε το μοναστήρι, σώθηκαν μόνο πενήντα Σουλιώτες, τα δε γυναικόπαιδα, για να μη πέσουν στα χέρια των Τούρκων, γκρεμίστηκαν σε βάραθρο 300 μέτρων.

17. Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Κορμπόβου Τρικάλων

Βρίσκεται τέσσερα χιλιόμετρα από την όμορφη Κοινότητα Κλεινού της επαρχίας Καλαμπάκας, σε ύψος 680 μέτρων στη θέση «Μπουζιάνα». Πρόκειται για ένα από τα μνημεία πρώτης γραμμής για το νομό Τρικάλων μαζί με το μοναστηριακό συγκρότημα των Μετεώρων. Είχε φρουριακή κατασκευή με πολεμίστρες στους τοίχους, κελιά, βοηθητικούς χώρους που κατελάμβαναν τη νότια και δυτική πλευρά που δυστυχώς κάηκαν στα δύσκολα χρόνια 1946-49. Επειδή κτίσθηκε μετά από την καταστροφή της ομώνυμης μονής, που ήταν κτισμένη στη θέση Χρύσινο, επικράτησε και είναι γνωστή ως μονή Χρυσίνου και γιορτάζει στις 23 Αυγούστου.

18. Μονή Στροφάδων – Ζάκυνθος

Το μοναστήρι είναι χτισμένο στο μεγαλύτερο από τα δύο νησιά των Στροφάδων και είναι αφιερωμένο στην Μεταμόρφωση του Σωτήρος και στη Θεοτόκο των Πάντων χαρά

Το πρώτο μισό του 13ου αιώνα ο Αυτοκράτορας της Νίκαιας Θεόδωρος ο Α’ Λάσκαρις ίδρυσε την Ιερά Μονή Στροφάδων, αφιερωμένη στο Σωτήρα Χριστό (όπως συνήθιζαν οι βυζαντινοί Αυτοκράτορες). Σύμφωνα με τον ιστορικό της Ζακύνθου Λ. Ζώη ο Αυτοκράτορας Ιωάννης ο Παλαιολόγος ανεκαίνισε το μοναστήρι γύρω στα 1440 μ.Χ..

Το κτιριακό συγκρότημα έχει μορφή καστρόπυργου, είναι δηλαδή ένα οχυρό μοναστήρι. Το καθολικό της μονής, δηλ. ο κεντρικός Ναός, ο της Θείας Μεταμορφώσεως, βρίσκεται μέσα στον πύργο της Μονής, πράγμα μοναδικό τουλάχιστον σε Ορθόδοξο μοναστήρι. Στο κτιριακό συγκρότημα, απέναντι απο τον πύργο υπάρχει ο Ναϊσκος του Αγίου Γεωργίου, που φιλοξένησε το Σώμα του Αγίου μας ως τάφος Του για λίγα χρόνια. Το 1530 ή το 1538 κατά τον Χιώτη, το μοναστήρι δέχεται επίθεση Σαρακινών, οπότε σφαγιάζονται οι Πατέρες της Μονής.

19. Μονή Ζάβορδας

Το Μοναστήρι της Ζάβορδας θεωρείτε το σημαντικότερο θρησκευτικό μνημείο της Δυτικής Μακεδονίας και ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα Μοναστήρια εκτός Αγίου Ορους. Η Μονή της Ζάβορδας ήταν για αιώνες το σπουδαιότερο πνευματικό κέντρο για όλη την περιοχή και στα κτίριά της λειτουργούσε σχολή μοναχών. Παρ’ όλες τις ταλαιπωρίες που υπέστη η μονή με το πέρασμα των χρόνων, σήμερα σώζεται ένα μεγάλο μέρος από τα σημαντικότατα κειμήλιά της, το οποίο περιλαμβάνει εκκλησιαστικά σκεύη, σταυρούς αγιασμού και ευλογίας, ποιμαντικές ράβδους, κεντητά άμφια, δισκοπότηρα, εικόνες (με σημαντικότερη τον Σωτήρα Χριστό, του 16ου αιώνα, την οποία ανακάλυψε ο Οσιος Νικάνορας στη θέση που έχτισε τη μονή), καθώς και ένα σπουδαιότατο αρχείο με έγγραφα και κώδικες.

20. Ιερά Μονή Κορώνας – Καρδίτσα

Σε υψόμετρο 1500μ ανάμεσα στις κοινότητες Μοσχάτου και Μεσενικόλα και σε θέση περίοπτη, βρίσκεται η Ι.Μ. Γεννήσεως Θεοτόκου, γνωστή ως Ιερά Μονή Κορώνας. Παλαιότερα ονομάζονταν Μονή Κρυεράς Πηγής ενώ ως Ιερά Μονή Κορώνας τη συναντάμε από τις αρχές του 18ου αιώνα.

Σύμφωνα με τον Μητροπολίτη Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων Ιεζεκιήλ, ονομασθηκε Κορώνα λόγω του ότι «ως εκ της τοποθεσίας, ης ην κείται, επιστρέφει το σημείον εις ο ευρίσκεται μακρόθεν εκ της πεδιάδος θεωμένη» ενώ σύμφωνα με τον καθηγητή Α. Ορλάνδο η ονομασία οφείλεται πιθανότατα σε κάποια παράδοση ή περιστατικό της ίδρυσης της μονής σχετικής με το πτηνό Κορώνη (κουρούνα).

dinfo.gr

http://www.pna.gr/arcadia/item/10461-dyo-arkadika-monastiria-sta-20-oraiotera-monastiria-tis-elladas

Ἡ ἁγιότητα ὡς ἐφικτή πραγματικότητα - Τό παράδειγμα τοῦ λευιτικοῦ ζεύγους Πέττα

Ἄρθρο τοῦ Νικολάου Ἐπιστηθίου ἐκ Λευκωσίας τῆς Κύπρου
(ἠλεκτρονικό ταχυδρομεῖο: nicos.epistithiou@cytanet.com.cy )

Κάθε ἡμέρα ἑορτάζουν πολλοί ἅγιοι γνωστοί καί ἄγνωστοι. Στά ὀρθόδοξα καλανδάρια ὅμως ὁλίγοι καταγράφονται. «Νέφος μαρτύρων», ὅπως ἀναφέρετε τήν Κριακή τῶν Ἁγίων Πάντων. Ἀλλά τί εἶναι ἅγιος. Τί ἐννοοῦμε μέ τήν λέξη ἅγιος; Πρόκειται γιά ἕναν καλό ἄνθρωπο, πού προσπαθεῖ νά μήν κάνει κακό στούς συνανθρώπους του; Πού ἀναπτύσσει τόν ἀνθρωπισμό του; Τήν ἀλληλεγγύη του; Αὐτός εἶναι ὁ ἅγιος; Ὄχι, αὐτός δέν εἶναι ἅγιος, ἀλλά ἁπλῶς ἕνας καλός ἀνθρωπος, ἕνας χρήσιμος πολίτης. Ἡ ἁγιότητα δέν έχει καμμία σχέση μέ αὐτό. Ἡ ἁγιότητα ἔχει νά κάνει μέ τήν ἀγάπη πρός τό Θεό, πού σέ κάνει νά ακολουθείς Ἐκεῖνον. Εἶναι αὐτή, πού σέ θεώνει καί τό πλημμύρισμά της μέσα σου τό προσφέρεις ὡς ἀρετή στούς ἀνθρώπους. Ὁ ἅγιος ἔχει «πληγωθεῖ» καί παράλληλα ἔχει πλημμυρίσει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἀναζητᾶ συνεχῶς νά τόν συναντήσει, ώστε να καταστεί χριστοφόρος. Θέλει νά μιλάει γι’ τόν Δημιουργό. Ὁ ἅγιος ἀπό τήν ἕνωσή του μέ τόν Θεό φθάνει στό σημεῖο νά θαυματουργεῖ. Ἐπιτελεῖ ἀσύλληπτα γεγονότα, ἀλλά τά ἀποκρύπτει ἐπιμελῶς. Εἶναι ταπεινός καί ἁπλός. Θυσιάζεται γιά ὅλους. Προσφέρει καί δέν περιμένει ἀνταπόδοση. Ἄν κάποιος ἐμφανίζεται μέ ἄλλα χαρακτηριστικά, καί ὄχι μέ τά ἀνωτέρω, ἁπλῶς δέν εἶναι ἅγιος. Ἤ καλύτερα ἤ δέν εἶναι ἅγιος ἤ εἶναι διά Χριστόν σαλός...

Μιλοῦν κάποιοι γιά τοπικούς ἁγίους, ἐπίσημους ἤ ἀνεπίσημους, ὅπως ἐμεῖς στήν Κύπρο. Μοιάζει πολύ ἀνθρώπινος αὐτός ὁ ὅρος, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ἑνωμένος πλέον μέ τόν Θεό, σπάει κάθε ὅριο στον τόπο, στό χρόνο καί στό χῶρο. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεού εἶναι οἰκουμενικός. Οἱ ἅγιοι λοιπόν δέν περιορίζονται οὔτε στόν χρόνο οὔτε στόν χῶρο, ἀλλά εἶναι παρόντες σέ ὅλους, ὅσους τούς ἐπικαλούμαστε. Οἱ «καλοί καί οἱ σωστοί συνάνθρωποι» μποροῦν νά τό κάνουν αὐτό; Ἀσφαλῶς ὅχι. Ἄλλο λοιπόν καλός ἄνθρωπος καί ἄλλο ἅγιος ἄνθρωπος.

Ὁ ἅγιος ἔχει καί ἕνα ἀκόμη χαρακτηριστικό. Ζεῖ τά πάθη καί τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἱεροκρυφίως μέσα στήν καρδιά του. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ διακρίνεται ἀπό τό φωτεινό πρόσωπό του, τίς εὐγενικές κινήσεις του, τό ὅλο βίωμά του. Ἡ παρουσία του δέν ξεχνιέται. Δέν φοβᾶται ποτέ, γιατί ἡ ἀγάπη ἔχει νικήσει τόν κάθε του φόβο. Δέν κουράζεται νά προσφέρει, ἀντίθετα, λαμβάνει δύναμη ἀπό αὐτό. Νοιώθει ἐλεύθερος, γιατί ἡ ἀλήθεια τοῦ νόμου τοῦ Θεού τόν κάνει ἐλεύθερο. Ἀπαλλάχθηκε ἀπό τήν πιό βαρειά σκλαβιά καί αἰχμαλωσία, αὐτήν πού δημιουργοῦν τά πάθη καί τά ἀμαρτήματα.

Ἡ προσπάθεια γιά τήν ἁγιότητα δέν γίνεται θεωρητικά καί ἀπομονωμένα. Γίνεται κατά βάση μέσα ἀπό τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Λένε κάποιοι: «Πιστεύω στόν Θεό, ἀλλά ὄχι στήν Ἐκκλησία, καί πολύ περισσότερο ὄχι στούς ἱερεῖς». Συγχέουν τίς ἔννοιες. Δέν ξέρουν ὅτι καί αὐτοί ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία καί, ὑβρίζοντας αὐτήν καταφέρονται ἐναντίον τοῦ ἐαυτοῦ τους. Ἐκκλησία εἴμαστε ὅλοι οἱ βαπτισμένοι στήν ἴδια κολυμβήθρα τῆς Ὀρθοδοξίας, κληρικοί καί λαϊκοί. Πολλοί ἄνθρωποι δέν γνωρίζουν τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Θεωροῦν συχνά καί οἱ ἐντός καί οἱ ἐκτός αὐτῆς ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία ὁμάδα, καθώς πρέπει. Ἤ θεωροῦν ὅτι εἴμαστε κάποιο γραφεῖο αλληλεγγύης. Λάθος! Ἡ Ἐκκλησία εἶναι πνευματικό καί σωματικό ἰατρεῖο, τό ὁποῖο ὅλοι ἐπισκεπτόμαστε, γιά νά βροῦμε τήν χαμένη κατά ἄμφω ὑγεία μας. Γιά νά ἀποκτήσουμε τό ἀρχαῖο κάλλος. Τήν προπτωπτική κατάσταση.

Ὅ,τι δέν εἶναι ἑνωμένο μέ τόν Θεό καί ποτισμένο ἀπό τήν Χάρη Του, σβήνει. Δέν θέλουμε νά πεθάνουμε, διότι πλαστήκαμε, γιά νά ζήσουμε. Εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας γιατί ποθούμε νά ζήσουμε τώρα καί πάντοτε! Ἐπίσης ἡ καλοσύνη καί ἀγαθοσύνη ὑπάρχει καί σέ ἀλλόθρησκους, ἀκόμη καί σέ ἄθεους, ἀλλά εἶναι γεμάτη μέ ἐγωισμό καί ἐμπάθεια.

Ὅλα αὐτά τά χαρίσματα τῆς Χάριτος τά εἶχε τό ταπεινό καί εὐλογημένο ἱερατικό ζεῦγος τοῦ ἱερέως Νικολάου Πέττα καί τῆς πρεσβυτέρας του Ἀνθῆς. Αὐτό ἐπιβεβαιώνεται ὄχι μόνο, ἀπό τά γραφόμενα περί τῆς βιοτῆς τους, ἀλλά καί ἀπό τά πολλά σημεῖα, πού τελοῦνται μέ τίς πρεσβείες τους. Τά σημεῖα γιά τήν βοήθεια, τήν στήριξη καί τίς ἰάσεις, πού ἔχει βιώσει ἡ οἰκογένειά μου εἶναι πολλά καί πειστικά. Κάποια τά ἔχει δημοσιεύσει ἡ κόρη μου Σταυρούλα (βλ: https://www.pemptousia.gr/2016/05/iasis-stin-kipro-me-tin-epiklisi-tou-iereos-p-nikolaou-petta ). Ὡστόσο θέλω καί ἀπό μέρους μου θά ἀναφέρω ἐκδεικτικά κάποια γεγονότα πρός δόξαν Θεοῦ.

Κατά τό διήμερο 10 - 11 Ἰουλίου τοῦ 2016 μέ τόν π. Νεκτάριο Πέττα εἴχαμε πάει γιά προσκύνημα στόν Ἄθωνα. Πρῶτος μας σταθμός ἦταν ἡ Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου. Μετά τό Ἀπόδειπνο στό Καθολικό, βγήκαμε στό κιόσκι, πού εἶναι ἔξω ἀπό τήν εἴσοδο τῆς Μονῆς, δηλαδή τοῦ διαβατικοῦ ὅπως λέγεται στήν μοναστική ὁρολογία. Ἀρχικά ἐκεῖ ἦταν καί ἄλλοι προσκυνητές. Ὡστόσο ὁ Πορτάρης, ἐντεταλμένος μοναχός, μᾶς εἰδοποίησε ὅτι σέ λίγα λεπτά, λόγω τῆς δύσεως τοῦ ἡλίου θά ἔκλεινε ἡ πύλη. Ὅλοι σηκώθηκαν καί ἔφυγαν, γιά νά εἰσέλθουν στήν Μονή, ἐνῶ τό μισό φύλλο τῆς πύλης τό ἔκλεισαν. Ἐμεῖς, ἐνῶ σηκωθήκαμε τελευταῖοι καί ἑτοιμαζόμασταν νά κατευθυνθοῦμε γιά τά κελλιά, πού φυλοξενούμασταν, ξαφνικά ἀκοῦμε τόν μοναχό νά λέιε: «ἐσεῖς μπορεῖτε νά μείνετε λίγο ἀκόμη στό κιόσκι». Διότι περίμεναν δύο ρῶσους προσκυνητές ἀπό τήν Μονή Ἁγίου Παύλου καί τούς εἰδοποίησαν τηλεφωνικῶς ὅτι θά καθυστεροῦσε τό αὐτοκίνητο, πού τούς μετέφερε. Ἔτσι ἐπιστρέψαμε στά καθίσματα καί συζητούσαμε πνευματικά. Εἴπαμε νά καλέσουμε στό σπίτι μου, γιά νά τούς πῶ ὅτι φθάσαμε καλά στό Περιβόλι τῆς Παναγίας μας. Μιλοῦσα μέ τήν θυγατέρα μου, τήν Σταυρούλα, ἡ ὁποία ζήτησε νά βάλουμε στό τηλέφωνο ἀνοιχτῆ ἀκρόαση.

Τότε ἄρχισε νά ἀφηγεῖται τρία νεότερα σημεῖα τοῦ ἀειμνήστου λευιτικοῦ ζεύγους Πέττα. Τό πρῶτο πού εἶπε εἶναι τό ἑξῆς: «Μοῦ εἶχε ζητήσει ἡ διευθύντριά μου νά τῆς προσκομίσω κάποιες σημαντικές ἐπιστολές στήν πρωτότυπη μορφή. Ἄρχισα νά ψάχνω, ἀλλά μάταια. Δέν μποροῦσα νά τίς βρῶ. Ἡ διευθύντριά μοῦ τίς ζητοῦσε ἐπίμονα, γιατί θά ἦταν πολύ σημαντικές. Ἀφοῦ κατάλαβα ὅτι ἦταν ἀδύνατο νά τίς βρῶ ἀπό μόνη μου, ἔκανα τόν σταυρό μου, γονάτισα καί ζήτησα τήν βοήθεια τοῦ ἁγίου πατέρα Νικολάου μπροστά στήν φωτογραφία του μέ τήν πρεσβυτέρα του. Σηκώθηκα καί κατευθεῖαν πῆρα μηχανικά ἕνα box file, τό ἄνοιξα στήν τύχη καί βρῆκα μπροστά μου τήν μία ἐπιστολή μετά τήν ἄλλη σέ σειρά. Δόξασα τόν ἅγιο Γέροντα καί παρέδωσα τίς σημαντικές ἐπιστολές». Τότε, ἀφοῦ τελείωσε αὐτή τήν θαυμαστή ἀφήγηση, ἀκούσαμε κάτι σάν μία χορωδία νά ψάλει μέ ἀπόλυτο συντονισμό καί μέ δοξολογικό χαρακτήρα τρίς φορές τό «Κύριε, ἐλέησον!».

Ὡστόσο ἡ θυγατέρα μου ἤθελε νά μᾶς ἀφηγηθεῖ καί δεύτερο θαυμαστό γεγονός: «Μία φίλη μου ἦταν ἀπελπισμένη, διότι τό κοριτσάκι της ὑπέφερε ἀπό νευρική ἀνορεξία καί ἦταν σέ πολύ ἄσχημη κατάσταση. Τῆς μίλησα γιά τόν ἅγιο Γέροντα Νικόλαο καί τήν ὁσιοτάτη πρεσβυτέρα τοῦ Ἀνθή, καί τῆς ἔδωσα τήν κοινή τους φωτογραφία, πού περικλείει τό φυλακτό μέ τό μικρό κομμάτι ἀπό τά θαυμαστά ἄμφια τοῦ ταπεινοῦ ἱερέα. Τό ἔβαλε στό προσκέφαλο τοῦ παιδιοῦ γιά τρεῖς νύχτες καί προσευχόταν μέ κατάνυξη στό ἰαματικό ἱερατικό ζεῦγος. Τότε οἱ πρεσβεῖες τοῦ ἁγίου λευιτικοῦ ζεύγους λάλησαν ἀγαθά λόγια στήν ψυχούλα τοῦ παιδιοῦ, τό ὁποῖο τήν τρίτη κιόλας ἡμέρα ἄνοιξε τό ψυγεῖο καί μέ δική του πρωτοβουλία μαγείρεψε καί συνέφαγε μέ τά ἀδέρφια του».

Τότε ἀκοῦμε γιά δεύτερη φορά τό ἴδιο τριπλό «Κύριε, ἐλέησον!». Μέ τόν π. Νεκτάριο κοιταχτήκαμε μέ ἀπορία γιά τό ποιοί μπορεῖ νά ἀκοῦνε τήν συζήτηση καί ἀπό θαυμασμό νά δοξάζουν τόν Θεό. Πρέπει νά πῶ ὅτι τό κιόσκι εἶναι ὑπερυψωμένο καί ἀνεβαίνεις σκαλοπάτια, γιά φθάσεις ἐπάνω. Σκεφθήκαμε λοιπόν ὅτι ἴσως ἦταν κάποιοι πιστοί ἤ πατέρες, πού ἔτυχε νά ἀκοῦνε τίς ἀφηγήσεις.

Ὡστόσο συνέχισα τόν διάλογο μέ τήν θυγατέρα μου, ἡ ὁποια μοῦ ἔλεγε καί τρίτο σημεῖο, πού ἔγινε μέ τήν πρεσβεία τους: «Ἔπρεπε νά μεταβῶ στήν δουλειά μου καί καθυστέρησα νά ξεκινήσω, διότι ἐτοίμαζα γιατί φρόντιζα τά παιδιά μου γιά τό σχολεῖο. Ἡ κίνηση στό δρόμο ἦταν τόση πολλή, ὥστε δέν μποροῦσα νά βγῶ ἀπό τήν πάροδο τοῦ σπιτιοῦ μου στόν κεντρικό δρόμο. Ἔκανα τόν σταυρό μου καί ζήτησα τίς πρεσβεῖες τοῦ ἀοιδήμου λευιτικοῦ ζεύγους Πέττα. Ἀμέσως σταμάτησε ἕνας ὁδηγός καί μέ ἄφησε νά περάσω καί ἡ ροή τῆς κίνησης ἦταν τόσο γρήγορη, πού ἔφθασα στή δουλειά μου στόν ἴδιο χρόνο, πού ἔφθανα χωρίς κίνηση στό δρόμο. Νά ἔχουμε τίς εὐλογίες τους!». Πάλι ἀκοῦμε τήν γνωστή χορωδία νά ἀναφωνεῖ τό «Κύριε, ἐλέησον!».

Τότε βλέπουμε στήν ἀπέναντι πλευρά σέ ἀπόσταση ἀπό ἐμᾶς, τό αὐτοκίνητο πού κατέφθασε μέ τούς ἀναμενόμενους προσκυνητές, καί σηκωθήκαμε, γιά νά ἀποσυρθοῦμε, διότι θά ἔκλεινε ἡ πύλη. Ἀπότομα καληνύχτισα τήν θυγατέρα μου καί σηκωθήκαμε ἀπό τό πάγκο πού καθόμασταν. Ψάχναμε στό μέρος ἀπό τό κιόσκι γιά τό ποιοί ἔλεγαν τό «Κύριε, ἐλέησον». Δέν εἴδαμε κανέναν. Κατεβήκαμε ἀπό τό κιόσκι καί κάναμε βιαστικά τό γῦρο ἀλλά, πάλι δέν ἐντοπίσαμε κανέναν. Κοιτάξαμε σέ ἀκτίνα μεγάλη ἀπό ἐμᾶς καί πάλι δέν ἐντοπίσαμε κανέναν! Τότε ἀναρωτιόμασταν γιά τό ποιοί ἔλεγαν τό «Κύριε, ἐλέησον». Ἐνῶ περπατούσαμε κατευθυνόμενος πρός τήν μισάνοιχτη πύλη τῆς Μονῆς, ἀριστερά μας εἴδαμε μία μεγάλη δεξαμενή μέ νερό. Τήν στιγμή ἐκείνη ἔλεγα τί θαυματουργοί εἶναι ὁ π. Νικόλαος καί ἡ πρεσβυτέρα του Ἀνθή (ὁ π. Νεκτάριος λόγω συγγένειας μέ τούς ἀείμνηστους δέν μιλάει), καί ξαφνικά βγαίνει ἕνα ἀκόμα τριπλό: «Κύριε, ἐλέησον» ἀπό τά στόματα βατράχων, πού ἦταν μέσα στό νερό! Καί τώρα πού τό σκέφτομαι, ἀφοῦ ἔχει περάσει ἀρκετό διάστημα, μοῦ φαίνεται ἀσύλληπτο. Ἐδῶ πραγματικά καταλαβαίνω τί θά πεῖ: «Τά ἀδύνατα παρά τοῖς ἄνθρωποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστιν». Κάθε φορά πού τό διηγοῦμαι, νοιώθω τό ἴδιο δέος καί κάνω τόν σταυρό μου. Ἀναρωτιέμαι ἄν εἶναι δυνατόν! Καί ὅμως εἶναι!

Θά καταγράψω καί ἕνα ἄλλο σημεῖο, πού καταδεικνύει τήν πρεσβεία τους. Ἔψαχνα τήν κάρτα τοῦ λεωφορείου καί τοῦ μετρό, πού χρησιμοποιῶ στήν ἐργασία μου στίς Βρυξέλλες, διότι δέν ἦταν στό πορτοφόλι μου.  Τότε ζήτησα τήν πρεσβεία τοῦ ἱερατικοῦ ζεύγους μέσα ἀπό μία φωτογραφία τους, πού ἔχω συνεχῶς ἐπάνω μου. Καί μέ, τρόπο ἀπίθανο καί μοναδικό ἡ ἀπολεσθεῖσα κάρτα βρέθηκε στά χέρια μιᾶς ὑπαλλήλου τῶν συγκοινωνιῶν πού τήν κράταγε ψηλά καί μοῦ τήν ἐπέδωσε! Μεγάλη ἡ δύναμη τῆς πρεσβείας τους!

Ἄμεση ἦταν καί ἡ στήριξή τους σέ μία παρουσίαση, πού εἶχα στή Πορτογαλία, στήν πόλη Πόρτο, σέ ἕνα σῶμα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Ἀντιλαμβάνεσθε τό ἄγχος καί τό τράκ. Καί ὅμως μέ τήν ἠρεμία καί τήν ἔμπνευση, πού ἔνιωθα ὅτι μου προσέφεραν, εἶχα μία πολύ καλή παρουσία καί ἔλαβα καί συγχαρητήρια ἀπό τούς συναδέλφους μου. 

Ὅλα αὐτά ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ ἀρετή τοῦ ἀοίδιμου ζεύγους εἶναι ποτισμένη μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἡ φήμη τους δέν θά ἐξαλειφθεί, ὅπως τῶν κοινῶν ἀνθρώπων, ἀντίθετα διαδίδεται καί διατρανώνεται, ἁφοῦ εἶναι ποτισμένη μέ τά δάκρυά τους. Ἄλλωστε καί οἱ δύο κήρυτταν ἐν ζωῇ ὅτι ἡ ἁγιότητα εἶναι κάτι τό ἐφικτό, εἶναι δίπλα μας. Ἀρκεῖ νά ἀγωνισθοῦμε σκληρά καί μέ ταπείνωση, γιά νά τήν ἀποκτήσουμε!

Ἔτσι, ὅσα κονκλάβια καί ὑπόγειες διαδρομές ἐργάζονται γιά τήν σπίλωση τῆς φήμης τους, μεταιοπονοῦν, διότι ἡ ἀρετή τους εἶναι ἑτερόφωτη, πηγάζει ἀπό τήν Χάρη τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ μας καί ἀντανακλᾶ στήν ἱερές τους μορφές. Ἐδῶ ἀρμόζει ἡ φράση  «Σκληρόν σοι πρός κέντρα  λακτίζειν…».

Ἔτσι κατανοῶ τήν ἀντίδραση τῶν πατέρων στό ὅτι, ὅταν ἀπό εὐλάβεια ἡ οἰκογένειά μου τύπωσε πλαστικοποιημένες εἰκόνες, πού στήν μία πλευρά φέρουν τήν φωτογραφία τοῦ π. Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας του Ἀνθῆς, καί στήν ἄλλη ἀνέγραψε μιά περίληψη ἀπό τήν βιοτή τους, ἀπό καταχωρίση τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυρηνείας, πού λέει: «Τό ἱερατικό ζεῦγος Πέττα ἦταν ἕνας σπάνιος πνευματικός συνδυασμός δύο ἀνθρώπων, τούς ὁποίους διέκρινε ἡ βαθειά πίστη, τό χριστιανικό ἦθος, ἡ ταπεινότης καί ἡ μεγαλοψυχία. Ἡ ἄσκηση καί ἡ ἐγκράτειά τους εἶχε δύναμη Θεοῦ, διότι βίωναν τά συζυγικά τους καθήκοντα, ὅπως τά ζεύγη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Εἶχαν ἀπόλυτη συνεργασία στά πνευματικά παλαίσματα, στήν διακονία τῆς Ἐκκλησίας καί στήν ἀνατροφή τῶν 12 παιδιῶν τους, ἀλλά καί ἀρκετῶν ἄλλων φτωχόπαιδων τῶν Πατρῶν. Ἦταν αὐστηροί μέ τόν ἑαυτόν τους καί ἐπιεικεῖς μέ τούς ἄλλους. Ἡ συναναστροφή μαζί τους ἀνάπαυε τούς πιστούς καί πολλοί ἐπωνύμως μαρτυροῦν ὅτι ἀκόμη καί μέ θαυμαστό τρόπο, μετά τόν θάνατό τους, προστατεύουν καί θεραπεύουν ζεύγη, βρέφη, πονεμένους καί πικραμένους ἀνθρώπους», καί τήν διαμοίραζα στό Ἅγιο Ὄρος, ἔλεγα στούς Γέροντες ὅτι εἶναι ὁ π. Νικόλαος καί ἡ πρεσβυτέρα του Ἀνθή, ἀφοῦ τήν ἀσπάζονταν μοῦ ἔλεγαν μέ εὐγένεια καί μέ πνευματική χαρά ξέρουμε καλά ποιοί εἶναι!  

Γιά αὐτό καί ἐγώ ὁμολογῶ αὐτό, πού διακηρύττει ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Προικοννήσου κ. Ἰωσήφ, ὅτι μπροστά τῆς ἱερές μορφές τοῦ π. Νικολάου Πέττα καί τῆς πρεσβυτέρας αὐτοῦ Ἀνθῆς κλίνω γόνυ καρδίας καί σώματος καί ζητῶ μαζί μέ τόν σοφό Ἱεράρχη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου τήν πρεσβεία τους! (τόν λόγο τοῦ Σεβασμιότατου κ. Ἰωσήφ

βλέπε: http://www.diakonima.gr/2015/01/20/%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CE%AE%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B2%CF%85%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1).

Ἄλλωστε ἐδῶ ταιριάζει ἡ πνευματική ρήση: «Αὐτό πού θέλουνε πολλοί, σκύβει ὁ οὐρανός καί τό φιλί».

Τέλος, ἄς ἀξιωθοῦμε οἰκογενειακῶς, νά προσκυνήσουμε στόν τάφο τους στήν Πάτρα, ὅπως ἡ θυγατέρα μου. 

AΡΚΑΔΙΚΟ ΒΗΜΑ-online.gr: Ἡ ἑορτή τῆς 28ης Ὀκτωβρίου στήν Τρίπολη και η Δοξολογία στον Ι.Ν.Αγίου Βασιλείου Τριπόλεως

AΡΚΑΔΙΚΟ ΒΗΜΑ-online.gr: Ἡ ἑορτή τῆς 28ης Ὀκτωβρίου στήν Τρίπολη και η Δοξο...:

 Ἡ ἑορτή τῆς 28ης Ὀκτωβρίου στήν Τρίπολη Ἀ ρχιερατική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας Μητροπολί...

Του Σταυρού: Η μεγάλη γιορτή της Ορθοδοξίας που τιμάται σήμερα!

Μεγάλη δεσποτική εορτή της Χριστιανοσύνης, με την οποία τιμάται κάθε χρόνο στις 14 Σεπτεμβρίου η διπλή ανεύρεση του Σταυρού πάνω στον οποίο μαρτύρησε ο Ιησούς Χριστός. Στη χώρα μας γιορτάζουν ο Σταύρος και η Σταυρούλα.

Σύμφωνα με την παράδοση, το 326 η γηραιά μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου,Αυγούστα Ιουλία Φλαβία Ελένη, μετέβη στους Αγίους Τόπους για να φέρει στο φως τα διάφορα μέρη στα οποία έζησε και δίδαξε ο Ιησούς Χριστός. Στα Ιεροσόλυμα πραγματοποίησε μεγάλες ανασκαφές για να βρεθούν οι τόποι της Σταύρωσης και της Ανάστασης στον λόφο του Γολγοθά. Η μετέπειτα Αγία Ελένη οδηγήθηκε στην εύρεση του Τιμίου Σταυρού από ένα αρωματικό φυτό που φύτρωνε στο μέρος εκείνο, τον γνωστό μας βασιλικό. Ύστερα από επίπονες ανασκαφές βρέθηκαν τρεις σταυροί, του Κυρίου και των δύο ληστών.

Οι εκκλησιαστικοί ιστορικοί Φιλοστόργιος και Νικηφόρος αναφέρουν ότι ο Σταυρός του Κυρίου εντοπίσθηκε ύστερα από θαύμα, όταν τοποθετήθηκε πάνω σε νεκρή γυναίκα και αυτή αναστήθηκε. Στη θέση αυτή υπήρχε ο ναός της Αφροδίτης, που είχε ανεγείρει το 135 ο ρωμαίος αυτοκράτορας Αδριανός, μετά τη δεύτερη καταστροφή της Ιερουσαλήμ. Η Ελένη, αφού διέταξε να τον γκρεμίσουν, έχτισε στη θέση του τον περικαλλή Ναό της Αναστάσεως, ο οποίος αποτελεί μέχρι σήμερα ένα από τα σημαντικότερα μνημεία του Χριστιανισμού. Ο Σταυρός του Κυρίου παραδόθηκε στον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Μακάριο, ο οποίος τον τοποθέτησε στον ναό της Αναστάσεως στις 14 Σεπτεμβρίου 335.

Η δεύτερη Ύψωση του Τιμίου Σταυρού σχετίζεται με τους Βυζαντινο-Περσικούς Πολέμους (602-628). Το 614 οι Πέρσες κυρίευσαν την Παλαιστίνη και αφού λεηλάτησαν και κατέστρεψαν τα ιερά προσκυνήματα του Χριστιανισμού, πήραν μαζί τους ως λάφυρο τον Τίμιο Σταυρό. Οι πυρολάτρες Πέρσες θεώρησαν τον Σταυρό μαγικό, εξαιτίας κάποιων θαυμάτων που έγιναν και τον προσκυνούσαν. Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος, μετά την οριστική νίκη του εναντίον των Περσών το 628, ανέκτησε το ιερό σύμβολο της Χριστιανοσύνης και το μετέφερε αρχικά στην Κωνσταντινούπολη (14 Σεπτεμβρίου 629), όπου αποτέλεσε μέρος του θριάμβου του και στη συνέχεια στα Ιεροσόλυμα.

Η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού εορτάζεται με ιδιαίτερη λαμπρότητα κάθε χρόνο στις 14 Σεπτεμβρίου. Στις εκκλησίες ψάλλεται, μεταξύ των άλλων, το πασίγνωστο απολυτίκιο «Σώσον Κύριε τον λαόν σου…» και στους πιστούς μοιράζονται κλώνοι βασιλικού, εκκλησιαστική συνήθεια που πηγάζει από την παράδοση ότι στο μέρος που βρέθηκε ο Τίμιος Σταυρός είχε φυτρώσει το αρωματικό αυτό φυτό. Η Εκκλησία επιτάσσει την ημέρα αυτή αυστηρά νηστεία.

Απολυτίκιο

Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου, νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος και το σον φυλάττων, δια του Σταυρού Σου, πολίτευμα.

Λαογραφία

• Η γιορτή του Σταυρού έχει ιδιαίτερη σημασία για τους γεωργούς, διότι αποτελεί την αφετηρία της νέας χρονιάς, ενόψει της σποράς. Οι γεωργοί φέρνουν στην εκκλησία μείγμα από τα δημητριακά που θα σπείρουν για να δεχθούν την ειδική ευλογία του ιερέα: «Βλαστήσαι την γην, και δούναι σπέρμα το σπείροντι, και άρτον εις βρώσιν» («Ευχή επί ευλογήσει του σπόρου»).
• Την ημέρα του Σταυρού, οι ναυτικοί συνήθιζαν να σταματούν τα μακρινά ταξίδια με ιστιοφόρα, όπως συμβούλευε η παροιμία: «Του Σταυρού, σταύρωνε και δένε».
• Με το βασιλικό που παίρνουν από την εκκλησία, οι νοικοκυρές συνηθίζουν να φτιάχνουν το προζύμι της χρονιάς (Πήλιο, Κορώνη κ.ά).
• Στην Αίγινα αναβιώνει ο λεγόμενος «Λειδινός», μία μιμητική παράσταση, με μοιρολογήματα και ταφή ενός ομοιώματος μικρού παιδιού, έθιμο με πιθανότατα αρχαία καταγωγή. Ακολουθεί η προσφορά κολλύβων και η τελετουργία κλείνει με χορούς και τραγούδια. Οι επιλογικοί στίχοι του μοιρολογιού:

Πάλι θα ρθεις, Λειδινέ μου

Με του Μάρτη τις δροσιές

Με τ’ Απριλη τα λουλούδια

Τσαι του Μάη τις δουλειές…

Ήρθε η ώρα να μας φύγεις,

πάαινε εις το καλό,

τσαι με το καλό να έρθεις

τσ’ όλους να μας βρεις γερούς…

Ο «Λειδινός» («Δειλινός» με αντιμετάθεση δ και λ) είναι ένα δρώμενο, όπου κυριαρχεί το στοιχείο του θανάτου ως προϋπόθεση για τη νέα ζωή, με αυτονόητο τον συμβολισμό που αφορά τον μαρασμό της φύσης και την αναγέννησή της κάθε χρόνο.

_______________

https://patratora.gr/archives/187778

Μονή Τιμίου Προδρόμου: Βρίσκεται στην Γορτυνία και κρέμεται από ένα κάθετο βράχο!

ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΗΣ  ΙΕΡΕΣ ΜΟΝΕΣ ΑΡΚΑΔΙΑΣ

Πάνω από την αριστερή όχθη του ποταμού Λούσιου, στη βάση ενός ψηλού και άγριου βράχου και σχεδόν απέναντι από τη Μονή Φιλοσόφου, δεσπόζει το ιστορικό μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου. Χτίστηκε το 16ο αιώνα  και είναι σήμερα από τις μεγαλύτερες και ιστορικότερες μονές της Πελοποννήσου. Είναι ανδρική μονή και έχει τους περισσότερους μοναχούς σε σχέση με τις άλλες μονές της Αρκαδίας. Κατά την παράδοση, η ιδρυσή της ανάγεται στα μέσα του 12ου αιώνα (1167). 

Το Καθολικό της είναι κτισμένο στην κοιλότητα του βράχου, έχει σχήμα θολωτής Βασιλικής και εξωτερικά φέρει αγιογραφίες. Η Μονή διαθέτει αξιόλογη βιβλιοθήκη με σημαντικά θεολογικά και φιλοσοφικά βιβλία. Στο Ηγουμενείο και στο Αρχονταρίκι υπάρχουν παλιές φωτογραφίες, εκκλησιαστικά πρόσωπα και γράμματα του Κολοκοτρώνη. Λίγο πιο έξω από την Μονή σε ένα μικρό ύψωμα είναι κτισμένο το εκκλησάκι του θαυματουργού Αγίου Αθανασίου του νέου, Επισκόπου Χριστιανουπόλεως, προστάτη της μονής, με μέρος των λειψάνων του. 

Πρόκειται για το πνευματικό καύχημα της Γορτυνίας. Η θέση του προσφέρει πανοραμική θέα στο φαράγγι και την Αρχαία Γόρτυνα. Επίσης στην περιοχή του μοναστηριού υπάρχει η μονόκλιτη βασιλική του Αγίου Ανδρέου και τα ασκηταριά του Ταξίαρχου Μιχαήλ, του Αγίου Γεωργίου, της Μεταμορφώσεως και του Αγίου Ελευθερίου. Από την ίδρυσή της σχεδόν η Μονή υπαγόταν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Στην περίοδο της τουρκοκρατίας γνώρισε μεγάλη ακμή και συνέβαλε σημαντικά στον αγώνα του 1821. Με βάση την οικονομική ευρωστία που απέκτησε λόγω των πολλών αφιερώσεων και δωρεών που δέχθηκε κατά τον 17ο και 18ο αιώνα, κατόρθωσε να επιτελέσει αξιόλογο φιλανθρωπικό έργο.

Συγχρόνως ήταν ασφαλές καταφύγιο για τους κυνηγημένους Έλληνες μετά τις επιδρομές των Τούρκων. Σε αυτό μάλιστα κατέφυγαν το 1779 οι Στεμνιτσιώτες για να σωθούν έπειτα από επιδρομή των Τούρκων. Η διάτρητη από τα βόλια πόρτα στην πύλη της μονής αποτελεί μαρτυρία από την πολιορκία της κατά το επεισόδια αυτό. Τελικά οι πολιορκημένοι διασώθηκαν και οι Τούρκοι αποχώρησαν. Η συμμετοχή του μοναστηριού στην επανάσταση του 1821 ήταν πολυδιάστατη. Χρησίμευσε σαν καταφύγιο και ορμητήριο του Θ. Κολοκοτρώνη, του Πλαπούτα και άλλων οπλαρχηγών και σαν νοσοκομείο για τους τραυματίες. Για τις ανάγκες του Αγώνα επίσης προσέφερε πολύτιμα ιερά σκεύη. Συγχρόνως ήταν κέντρο ανεφοδιασμού των πολιορκητών της Τριπολιτσάς.  Τέλος πολλοί μοναχοί της  συμμετείχαν ενεργά στις μάχες. Παρ’ όλη την μεγάλη του προσφορά, το μοναστήρι διαλύθηκε το 1834, με διάταγμα του Όθωνα. Τέσσερα χρόνια όμως αργότερα και μετά από ενέργειες των μοναχών και των κατοίκων της περιοχής τέθηκε πάλι σε λειτουργία (7.12.1838) με διάταγμα πάλι του Όθωνα. 

Σήμερα το μοναστήρι ακμάζει και έλκει πολλούς προσκυνητές.

 Η πρόσβαση σε αυτό μπορεί να γίνει από τη Στεμνίτσα, από τη Δημητσάνα μέσω Παλαιοχωρίου, από το Ελληνικό και από οδοιπορικές διαδρομές μέσα από το φαράγγι. Η μονή διαθέτει ξενώνες στους οποίους ο επισκέπτης μπορεί να διανυκτερεύσει. Απέχει 39 χλμ. από την Τρίπολη. Από τη μονή κατεβαίνει στο Λούσιο μονοπάτι που διασχίζουν το φαράγγι. 

Η πιο κοντινή διαδρομή φτάνει στη Μονή Φιλοσόφου ανάμεσα από πλούσια βλάστηση. Κατεβαίνοντας στον ποταμό και σε ειδυλλιακή τοποθεσία, μικρό γεφύρι περνά στην απέναντι όχθη σε σημείο όπου η κοίτη στενεύει και τα νερά κυλούν ορμητικά σχηματίζοντας χοάνες. Μια άλλη μεγαλύτερη διαδρομή οδηγεί μέσα από συντηρημένα μονοπάτια στην Αρχαία Γόρτυνα. Η διαδρομή αυτή διαρκεί περίπου 3 ώρες. 

__________

Πηγή: arcadiavoice.gr

Διαβάστε όλο το άρθρο: 

http://www.tilestwra.com/moni-timiou-prodromou-vriskete-stin-arkadia-ke-kremete-apo-ena-katheto-vracho/

Προσφωνήσεις κληρικών

Κύριο λήμμα: Πρεσβύτερος
Προς άγαμους ιερείς
•Πανοσιολογιώτατος: Προσφωνούνται οι Αρχιμανδρίτες με πτυχίο Ανώτατης Σχολής.
•Πανοσιώτατος: Προσφωνούνται οι Αρχιμανδρίτες άνευ πτυχίου.
•Οσιολογιώτατος: Προσφωνούνται οι Ιερομόναχοι με πτυχίο Ανωτάτου Σχολής.
•Οσιώτατος: Προσφωνούνται οι Ιερομόναχοι άνευ πτυχίου.

Προς έγγαμους ιερείς
•Αιδεσιμολογιώτατος: Προσφωνούνται οι έγγαμοι ιερείς με πτυχίο Ανωτάτης Σχολής.
•Αιδεσιμώτατος: Προσφωνούνται οι έγγαμοι ιερείς άνευ πτυχίου.

Προς Διάκονο
Κύριο λήμμα: Διάκονος
•Ιερολογιώτατος: Προσφωνούνται οι Διάκονοι με πτυχίο Ανωτάτης Σχολής.
•Ευλαβέστατος: Προσφωνούνται οι Διάκονοι άνευ πτυχίου

Προς μοναχό ή μοναχή
Κύριο λήμμα: ΜοναχόςΠρος Μοναχό
•Οσιολογιώτατος: Προσφωνούνται οι Μοναχοί με πτυχίο Ανωτάτου Σχολής.
•Οσιώτατος Προσφωνούνται οι Μοναχοί άνευ πτυχίου.

Προς Μοναχή
•Οσιολογιωτάτη: Προσφωνούνται οι Μοναχές με πτυχίο Ανωτάτου Σχολής.
•Οσιώτατη Προσφωνούνται οι Μοναχές άνευ πτυχίου.

Προς Ιεροψάλτες
•Μουσικολογιώτατος: Προσφωνούνται οι χοράρχες των ιεροψαλτών.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΛΕΞΙΟΥ·ΚΥΡΙΑΚΗ, 21 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2016

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

π.Ιωάννης Σουρλίγγας

Ὁ μῆνας Αὔγουστος εἶναι, ἀναμφίβολα, ὁ μῆνας ὁ ἀφιερωμένος στό πάνσεπτο πρόσωπο τῆς Παναγίας μας, μέ κεντρικό γεγονός τήν Κοίμησή της.

 Ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν Παναγία μας μέ τρόπο μοναδικό. Ἐκείνην, ἡ ὁποία «ἀνεδείχθη ἱερωτέρα τῶν θυσιῶν, τιμιωτέρα τῶν θυσιαστηρίων πρός τόν Θεόν· ἁγιωτέρα τῶν Δικαίων, τῶν Προφητῶν καί τῶν Ἱερέων».

Ὁλόκληρος ὁ Ὀρθόδοξος κόσμος χαίρει καί ἀγάλλεται στήν ἑορτή τῆς Παναγίας μας. Οἱ Πιστοί ἀκολουθοῦν τήν δεκαπενθήμερο θεσπισμένη νηστεία, ψάλλουν τούς Παρακλητικούς Κανόνες πρός τήν Θεοτόκο καί ἑτοιμάζονται πνευματικά γιά νά ὑποδεχθοῦν τό «Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ» καί τήν ἑορτή τῶν ἑορτῶν, ἐπιτυγχάνοντας ἔτσι νά γίνουν ἄξιοι ἀποδέκτες τῆς μητρικῆς ἀγάπης τῆς Παναγίας μας.

 Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Μαντινείας καί Κυνουρίας κ.κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, ὅπως κάθε χρόνο, τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς, Κυριακή 14η Αὐγούστου 2016, προεξῆρχε στόν πανηγυρικό Ἑσπερινό καί τήν ἱερά Παράκληση εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς Ἑλώνης Λεωνιδίου τῆς Κυνουρίας, ὅπου ἀνήμερα τέλεσε καί τήν Θεία Λειτουργία στήν ὡς ἄνω ἑορτάζουσα ἱερά Μονή.

Στίς ἱερές Ἀκολουθίες στή Μονή Ἑλώνης μετεῖχε πλῆθος Κληρικῶν, χιλιάδες Πιστῶν καί εὐλαβῶν προσκυνητῶν ἀπό ὅλες τίς περιοχές τῆς Ἑλλάδος, ἄνθρωποι εὐλαβεῖς, πού κατέφτασαν γιά νά ζητήσουν τήν παρηγοριά καί τήν ἐνίσχυση τῆς Θεοτόκου.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Σήμερα, λοιπόν, γιορτάζουμε ἀπ’ ἄκρη σέ ἄκρη τῆς γῆς, τήν ἁγία Μετάσταση τῆς Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας. Εἶναι ἡ στιγμή, πού ὁ Χριστός μας ἐπέλεξε νά παραλάβει κοντά Του πλέον τή Μητέρα Του, γνωστοποιώντας της τή Μετάστασή της ἀπό τή γῆ μέ Ἄγγελο τρεῖς μέρες νωρίτερα καί λέγοντας· «Ἔφτασε ὁ καιρός, ἐσένα τή Μητέρα μου, νά σέ πάρω κοντά μου. Νά μή θορυβηθεῖς, λοιπόν, καθόλου γι’ αὐτό, ἀλλά χαρούμενη νά δεχτεῖς τήν εἴδηση, γιατί μεταβαίνεις στήν αἰώνιο ζωή».

Ὅταν τό ἔμαθε αὐτό ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Χριστοῦ μας, χάρηκε. Ἀμέσως, λοιπόν, ὁδεύει στό ὄρος τῶν Ἐλαιῶν μέ ζῆλο γιά νά προσευχηθεῖ. Μετά τήν προσευχή της, ἐπιστρέφει σπίτι της καί ἀμέσως συγκεντρώνει τούς συγγενεῖς καί τούς γείτονές της, καθαρίζει τό σπίτι, ἑτοιμάζει τό νεκρικό κρεβάτι της καί ὅ,τι ἄλλο χρειάζεται γιά τήν ταφή της, ἀποκαλύπτει στούς γύρω της τά λόγια, πού τῆς εἶπε ὁ Ἄγγελος γιά τή Μετάστασή της στόν οὐρανό.

Οἱ γυναῖκες, πού εἶχαν συγκεντρωθεῖ στήν οἰκία της, ὅταν ἄκουσαν αὐτά τά λόγια ἀπό τήν Παναγία, ξέσπασαν σέ θρήνους καί ὀδύρονταν γοερά. Ὅταν, ὅμως, σταμάτησαν τό κλάμα, τήν παρακαλοῦσαν νά μήν τίς ἀφήσει ὀρφανές. Ἡ Παναγία Μητέρα μας διαβεβαίωσε ὄχι μόνον αὐτές, ἀλλά καί ὅλον τόν κόσμο, ὅτι μετά τή Μετάστασή της θά περιφρουρεῖ καί θά ἐπιβλέπει τούς πάντας.

Ἐνῶ στό σπίτι τῆς Θεομήτορος διαδραματίζονται ὅλα ὅσα ἀναφέρουμε πιό πάνω, ξαφνικά ἀκούγεται ἕνας ἰσχυρός θόρυβος καί οἱ Μαθητές τοῦ Χριστοῦ μέ θαυμαστό τρόπο, φθάνουν ὅλοι μαζί στό σπίτι τῆς Θεομήτορος. Ἀνάμεσα σ’ αὐτούς βρίσκονται ὁ Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης, ὁ Ἱερόθεος καί μαζί του ὁ Τιμόθεος, οἱ πεπληρωμένοι μέ Ἅγιο Πνεῦμα Ἱεράρχες, πού μέ νέφη μεταφέρθηκαν ἀπό μακριά καί αὐτοί στήν οἰκία της. Ὅλοι, ὅταν ἔμαθαν τήν αἰτία τῆς συγκεντρώσεώς τους, τῆς ἔλεγαν τά ἕξης· «Ἐσένα, Δέσποινα, ὅταν παρέμενες στόν κόσμο σέ βλέπαμε σάν νά βλέπαμε τόν ἴδιο τόν Δεσπότη καί Δάσκαλό μας καί γι’ αὐτό παρηγοριόμασταν· τώρα, ὅμως, ὅπως βλέπεις, γεμίσαμε ἀπό λύπη καί δάκρυα, ἐξαιτίας τῆς Μεταστάσεώς σου. Ἐπειδή, ὅμως, πηγαίνεις στά ὑπερκόσμια, χαιρόμαστε, πού ἔτσι ἀποφάσισε ὁ Θεός γιά σένα». Ἐνῶ τά ἔλεγαν αὐτά, ἡ Παναγία τούς ἀπαντοῦσε· «Μή, φίλοι καί Μαθητές τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ μου, μή μετατρέπετε τή χαρά μου σέ πένθος, ἀλλά τό σῶμα μου νά τό κηδεύσετε, ὅπως θά τό τακτοποιήσω ἐγώ πάνω στήν κλίνη μου».

Ἀφοῦ διαδραματιζόντουσαν ὅλα αὐτά, φθάνει καί ὁ θεσπέσιος Παῦλος, ὁ ὁποῖος πέφτει στά πόδια τῆς Θεοτόκου, τήν προσκυνᾶ καί ἀρχίζει νά τῆς λέει πολλά ἐγκώμια· «Σέ χαιρετῶ, Μητέρα τῆς Ζωῆς καί θεμέλιο τοῦ κηρύγματός μου. Ἄν καί δέν εἶδα τόν Χριστό, βλέποντας ἐσένα, νόμιζα ὅτι ἔβλεπα Ἐκεῖνον».

Ἔπειτα τούς ἀποχαιρετᾶ ὅλους ἡ Παρθένος, ξαπλώνει στό κρεβάτι της, τακτοποιεῖ τό ἄχραντο σῶμα της ὅπως ἤθελε, δέεται γιά τήν εὐρυθμία τοῦ κόσμου καί γιά εἰρηνική συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων, δίδει τήν εὐχή της σέ ὅλους καί ἔτσι, τέλος, παραδίδει τό πνεῦμα της στά χέρια τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ της.

Μετά ἀπ’ αὐτά, ὁ Πέτρος ἀρχίζει νά ψάλλει νεκρικά τροπάρια, ἐνῶ μέρος τοῦ ἀποστολικοῦ χοροῦ σηκώνει τό νεκρικό φορεῖο κι ἄλλοι μέ λαμπάδες καί ὕμνους προχωροῦν καί συνοδεύουν τό θεοδόχο σῶμα στό μνῆμα. Τότε λοιπόν ἀκριβῶς, ἀκούγονταν Ἄγγελοι νά ὑμνολογοῦν καί φωνές ἀπό τίς ὑπερκόσμιες τάξεις τῶν Ἀγγέλων νά γεμίζουν τόν ἀέρα. Ἐκείνη τή στιγμή, οἱ ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων παρακίνησαν μερικούς ἀπό τόν ὄχλο καί τούς πείθουν νά δοκιμάσουν νά ἀνατρέψουν τό φορεῖο, ὅπου εἶχε τοποθετηθεῖ τό ζωαρχικό σῶμα, καί νά τό ρίξουν κάτω. Ὅμως, ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, προφταίνει καί τιμωρεῖ μέ τύφλωση ὅλους τούς αὐθάδεις. Ἑνός ἀπ’ αὐτούς τοῦ στερεῖ καί τά δύο χέρια, κόβοντάς τα στούς καρπούς, ἐπειδή μέ μεγαλύτερη μανία ὅρμησε καί ἄγγιξε τό ἱερό ἐκεῖνο φορεῖο. Αὐτός δίπλα στό φορεῖο μέ κομμένα τά μιαρά χέρια του ἀπό τό ξίφος τῆς δικαιοσύνης καί κρεμασμένα στό κενό, ἔμεινε ἐκεῖ, ἐλεεινό θέαμα, μέχρις ὅτου πίστεψε μ’ ὅλη του τή ψυχή καί θεραπεύτηκε καί ἔγινε πάλι ὑγιής, ὅπως ἦταν καί προηγουμένως. Μάλιστα δέ, θέλοντας μέ κάθε τρόπο νά σώσει τούς τυφλούς, παίρνοντας ἕνα κομμάτι κλαδί φοινικιᾶς ἀπό τό φορεῖο καί ἀγγίζοντας μέ αὐτό τούς παθόντες, τούς γιάτρεψε, ἐπειδή πίστεψαν κι αὐτοί.

Οἱ Ἀπόστολοι, ὅταν ἔφτασαν στό χωριό, πού λεγόταν Γεθσημανή, καί ἀπόθεσαν στόν τάφο τό σῶμα, πού ὑπῆρξε ἡ πηγή τῆς Ζωῆς, παρέμειναν ἐκεῖ τρεῖς μέρες, ἀκούγοντας μόνον αὐτοί τίς ἀγγελικές φωνές, οἱ ὁποῖες δέν σταμάτησαν καθόλου. Ἡ παράδοση μάλιστα λέει ὅτι, σύμφωνα μέ θεία οἰκονομία, ἕνας ἀπό τούς Ἀποστόλους, ὁ Θωμάς, δέν παρευρίσκετο τήν ὥρα τῆς κηδείας τοῦ σώματος, πού ἦταν ἡ πηγή τῆς Ζωῆς, γιατί ἔφτασε τήν τρίτη μέρα. Τό ἔφερε δέ αὐτό βαρέως καί στενοχωριόταν, πού δέν ἀξιώθηκε κι αὐτός νά πάρει μέρος στήν τελετή, ὅπως ὅλοι οἱ ἄλλοι συναπόστολοι. Ἔτσι ἀποφάσισαν, γιά χάρη τοῦ Ἀποστόλου πού δέν πρόφτασε, νά ἀνοίξουν τόν τάφο γιά νά προσκυνήσει κι αὐτός, ἀλλά αὐτό πού εἶδαν τούς ἄφησε ἄναυδους. Βρῆκαν τόν τάφο ἄδειο ἀπό τό ἅγιο σῶμα. Τί θαῦμα! Καί μόνον τό σάβανο ἦταν ἐκεῖ, παρηγοριά γιά ὅλους, ὅσοι στό μέλλον θά γνώριζαν λύπη καί πόνους καί θάνατο, ἀλλά καί ἀδιάψευστη ἀπόδειξη γιά τή Μετάστασή της. Μέχρι σήμερα, βέβαια, φαίνεται ὁ λαξεμένος στήν πέτρα τάφος, κενός ἀπό τό σῶμα τῆς Θεοτόκου, ἀλλά πλήρης ἀπό τήν εὐλογία καί τήν χάρι, μέ τήν ὁποία τόν περιέβαλλε ὁ Υἱός καί Θεός της.

                                                                                                                       + π.Ι.Σ.

 ​

 0-3.jpg

​​

 0-4.jpg
​​

 0-5.jpg

​​

 0-6.jpg

​​

 0-7.jpg

​​

 0-8.jpg