Ἡ ἁγιότητα ὡς ἐφικτή πραγματικότητα - Τό παράδειγμα τοῦ λευιτικοῦ ζεύγους Πέττα

Ἄρθρο τοῦ Νικολάου Ἐπιστηθίου ἐκ Λευκωσίας τῆς Κύπρου
(ἠλεκτρονικό ταχυδρομεῖο: nicos.epistithiou@cytanet.com.cy )

Κάθε ἡμέρα ἑορτάζουν πολλοί ἅγιοι γνωστοί καί ἄγνωστοι. Στά ὀρθόδοξα καλανδάρια ὅμως ὁλίγοι καταγράφονται. «Νέφος μαρτύρων», ὅπως ἀναφέρετε τήν Κριακή τῶν Ἁγίων Πάντων. Ἀλλά τί εἶναι ἅγιος. Τί ἐννοοῦμε μέ τήν λέξη ἅγιος; Πρόκειται γιά ἕναν καλό ἄνθρωπο, πού προσπαθεῖ νά μήν κάνει κακό στούς συνανθρώπους του; Πού ἀναπτύσσει τόν ἀνθρωπισμό του; Τήν ἀλληλεγγύη του; Αὐτός εἶναι ὁ ἅγιος; Ὄχι, αὐτός δέν εἶναι ἅγιος, ἀλλά ἁπλῶς ἕνας καλός ἀνθρωπος, ἕνας χρήσιμος πολίτης. Ἡ ἁγιότητα δέν έχει καμμία σχέση μέ αὐτό. Ἡ ἁγιότητα ἔχει νά κάνει μέ τήν ἀγάπη πρός τό Θεό, πού σέ κάνει νά ακολουθείς Ἐκεῖνον. Εἶναι αὐτή, πού σέ θεώνει καί τό πλημμύρισμά της μέσα σου τό προσφέρεις ὡς ἀρετή στούς ἀνθρώπους. Ὁ ἅγιος ἔχει «πληγωθεῖ» καί παράλληλα ἔχει πλημμυρίσει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἀναζητᾶ συνεχῶς νά τόν συναντήσει, ώστε να καταστεί χριστοφόρος. Θέλει νά μιλάει γι’ τόν Δημιουργό. Ὁ ἅγιος ἀπό τήν ἕνωσή του μέ τόν Θεό φθάνει στό σημεῖο νά θαυματουργεῖ. Ἐπιτελεῖ ἀσύλληπτα γεγονότα, ἀλλά τά ἀποκρύπτει ἐπιμελῶς. Εἶναι ταπεινός καί ἁπλός. Θυσιάζεται γιά ὅλους. Προσφέρει καί δέν περιμένει ἀνταπόδοση. Ἄν κάποιος ἐμφανίζεται μέ ἄλλα χαρακτηριστικά, καί ὄχι μέ τά ἀνωτέρω, ἁπλῶς δέν εἶναι ἅγιος. Ἤ καλύτερα ἤ δέν εἶναι ἅγιος ἤ εἶναι διά Χριστόν σαλός...

Μιλοῦν κάποιοι γιά τοπικούς ἁγίους, ἐπίσημους ἤ ἀνεπίσημους, ὅπως ἐμεῖς στήν Κύπρο. Μοιάζει πολύ ἀνθρώπινος αὐτός ὁ ὅρος, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ἑνωμένος πλέον μέ τόν Θεό, σπάει κάθε ὅριο στον τόπο, στό χρόνο καί στό χῶρο. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεού εἶναι οἰκουμενικός. Οἱ ἅγιοι λοιπόν δέν περιορίζονται οὔτε στόν χρόνο οὔτε στόν χῶρο, ἀλλά εἶναι παρόντες σέ ὅλους, ὅσους τούς ἐπικαλούμαστε. Οἱ «καλοί καί οἱ σωστοί συνάνθρωποι» μποροῦν νά τό κάνουν αὐτό; Ἀσφαλῶς ὅχι. Ἄλλο λοιπόν καλός ἄνθρωπος καί ἄλλο ἅγιος ἄνθρωπος.

Ὁ ἅγιος ἔχει καί ἕνα ἀκόμη χαρακτηριστικό. Ζεῖ τά πάθη καί τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἱεροκρυφίως μέσα στήν καρδιά του. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ διακρίνεται ἀπό τό φωτεινό πρόσωπό του, τίς εὐγενικές κινήσεις του, τό ὅλο βίωμά του. Ἡ παρουσία του δέν ξεχνιέται. Δέν φοβᾶται ποτέ, γιατί ἡ ἀγάπη ἔχει νικήσει τόν κάθε του φόβο. Δέν κουράζεται νά προσφέρει, ἀντίθετα, λαμβάνει δύναμη ἀπό αὐτό. Νοιώθει ἐλεύθερος, γιατί ἡ ἀλήθεια τοῦ νόμου τοῦ Θεού τόν κάνει ἐλεύθερο. Ἀπαλλάχθηκε ἀπό τήν πιό βαρειά σκλαβιά καί αἰχμαλωσία, αὐτήν πού δημιουργοῦν τά πάθη καί τά ἀμαρτήματα.

Ἡ προσπάθεια γιά τήν ἁγιότητα δέν γίνεται θεωρητικά καί ἀπομονωμένα. Γίνεται κατά βάση μέσα ἀπό τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Λένε κάποιοι: «Πιστεύω στόν Θεό, ἀλλά ὄχι στήν Ἐκκλησία, καί πολύ περισσότερο ὄχι στούς ἱερεῖς». Συγχέουν τίς ἔννοιες. Δέν ξέρουν ὅτι καί αὐτοί ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία καί, ὑβρίζοντας αὐτήν καταφέρονται ἐναντίον τοῦ ἐαυτοῦ τους. Ἐκκλησία εἴμαστε ὅλοι οἱ βαπτισμένοι στήν ἴδια κολυμβήθρα τῆς Ὀρθοδοξίας, κληρικοί καί λαϊκοί. Πολλοί ἄνθρωποι δέν γνωρίζουν τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Θεωροῦν συχνά καί οἱ ἐντός καί οἱ ἐκτός αὐτῆς ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία ὁμάδα, καθώς πρέπει. Ἤ θεωροῦν ὅτι εἴμαστε κάποιο γραφεῖο αλληλεγγύης. Λάθος! Ἡ Ἐκκλησία εἶναι πνευματικό καί σωματικό ἰατρεῖο, τό ὁποῖο ὅλοι ἐπισκεπτόμαστε, γιά νά βροῦμε τήν χαμένη κατά ἄμφω ὑγεία μας. Γιά νά ἀποκτήσουμε τό ἀρχαῖο κάλλος. Τήν προπτωπτική κατάσταση.

Ὅ,τι δέν εἶναι ἑνωμένο μέ τόν Θεό καί ποτισμένο ἀπό τήν Χάρη Του, σβήνει. Δέν θέλουμε νά πεθάνουμε, διότι πλαστήκαμε, γιά νά ζήσουμε. Εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας γιατί ποθούμε νά ζήσουμε τώρα καί πάντοτε! Ἐπίσης ἡ καλοσύνη καί ἀγαθοσύνη ὑπάρχει καί σέ ἀλλόθρησκους, ἀκόμη καί σέ ἄθεους, ἀλλά εἶναι γεμάτη μέ ἐγωισμό καί ἐμπάθεια.

Ὅλα αὐτά τά χαρίσματα τῆς Χάριτος τά εἶχε τό ταπεινό καί εὐλογημένο ἱερατικό ζεῦγος τοῦ ἱερέως Νικολάου Πέττα καί τῆς πρεσβυτέρας του Ἀνθῆς. Αὐτό ἐπιβεβαιώνεται ὄχι μόνο, ἀπό τά γραφόμενα περί τῆς βιοτῆς τους, ἀλλά καί ἀπό τά πολλά σημεῖα, πού τελοῦνται μέ τίς πρεσβείες τους. Τά σημεῖα γιά τήν βοήθεια, τήν στήριξη καί τίς ἰάσεις, πού ἔχει βιώσει ἡ οἰκογένειά μου εἶναι πολλά καί πειστικά. Κάποια τά ἔχει δημοσιεύσει ἡ κόρη μου Σταυρούλα (βλ: https://www.pemptousia.gr/2016/05/iasis-stin-kipro-me-tin-epiklisi-tou-iereos-p-nikolaou-petta ). Ὡστόσο θέλω καί ἀπό μέρους μου θά ἀναφέρω ἐκδεικτικά κάποια γεγονότα πρός δόξαν Θεοῦ.

Κατά τό διήμερο 10 - 11 Ἰουλίου τοῦ 2016 μέ τόν π. Νεκτάριο Πέττα εἴχαμε πάει γιά προσκύνημα στόν Ἄθωνα. Πρῶτος μας σταθμός ἦταν ἡ Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου. Μετά τό Ἀπόδειπνο στό Καθολικό, βγήκαμε στό κιόσκι, πού εἶναι ἔξω ἀπό τήν εἴσοδο τῆς Μονῆς, δηλαδή τοῦ διαβατικοῦ ὅπως λέγεται στήν μοναστική ὁρολογία. Ἀρχικά ἐκεῖ ἦταν καί ἄλλοι προσκυνητές. Ὡστόσο ὁ Πορτάρης, ἐντεταλμένος μοναχός, μᾶς εἰδοποίησε ὅτι σέ λίγα λεπτά, λόγω τῆς δύσεως τοῦ ἡλίου θά ἔκλεινε ἡ πύλη. Ὅλοι σηκώθηκαν καί ἔφυγαν, γιά νά εἰσέλθουν στήν Μονή, ἐνῶ τό μισό φύλλο τῆς πύλης τό ἔκλεισαν. Ἐμεῖς, ἐνῶ σηκωθήκαμε τελευταῖοι καί ἑτοιμαζόμασταν νά κατευθυνθοῦμε γιά τά κελλιά, πού φυλοξενούμασταν, ξαφνικά ἀκοῦμε τόν μοναχό νά λέιε: «ἐσεῖς μπορεῖτε νά μείνετε λίγο ἀκόμη στό κιόσκι». Διότι περίμεναν δύο ρῶσους προσκυνητές ἀπό τήν Μονή Ἁγίου Παύλου καί τούς εἰδοποίησαν τηλεφωνικῶς ὅτι θά καθυστεροῦσε τό αὐτοκίνητο, πού τούς μετέφερε. Ἔτσι ἐπιστρέψαμε στά καθίσματα καί συζητούσαμε πνευματικά. Εἴπαμε νά καλέσουμε στό σπίτι μου, γιά νά τούς πῶ ὅτι φθάσαμε καλά στό Περιβόλι τῆς Παναγίας μας. Μιλοῦσα μέ τήν θυγατέρα μου, τήν Σταυρούλα, ἡ ὁποία ζήτησε νά βάλουμε στό τηλέφωνο ἀνοιχτῆ ἀκρόαση.

Τότε ἄρχισε νά ἀφηγεῖται τρία νεότερα σημεῖα τοῦ ἀειμνήστου λευιτικοῦ ζεύγους Πέττα. Τό πρῶτο πού εἶπε εἶναι τό ἑξῆς: «Μοῦ εἶχε ζητήσει ἡ διευθύντριά μου νά τῆς προσκομίσω κάποιες σημαντικές ἐπιστολές στήν πρωτότυπη μορφή. Ἄρχισα νά ψάχνω, ἀλλά μάταια. Δέν μποροῦσα νά τίς βρῶ. Ἡ διευθύντριά μοῦ τίς ζητοῦσε ἐπίμονα, γιατί θά ἦταν πολύ σημαντικές. Ἀφοῦ κατάλαβα ὅτι ἦταν ἀδύνατο νά τίς βρῶ ἀπό μόνη μου, ἔκανα τόν σταυρό μου, γονάτισα καί ζήτησα τήν βοήθεια τοῦ ἁγίου πατέρα Νικολάου μπροστά στήν φωτογραφία του μέ τήν πρεσβυτέρα του. Σηκώθηκα καί κατευθεῖαν πῆρα μηχανικά ἕνα box file, τό ἄνοιξα στήν τύχη καί βρῆκα μπροστά μου τήν μία ἐπιστολή μετά τήν ἄλλη σέ σειρά. Δόξασα τόν ἅγιο Γέροντα καί παρέδωσα τίς σημαντικές ἐπιστολές». Τότε, ἀφοῦ τελείωσε αὐτή τήν θαυμαστή ἀφήγηση, ἀκούσαμε κάτι σάν μία χορωδία νά ψάλει μέ ἀπόλυτο συντονισμό καί μέ δοξολογικό χαρακτήρα τρίς φορές τό «Κύριε, ἐλέησον!».

Ὡστόσο ἡ θυγατέρα μου ἤθελε νά μᾶς ἀφηγηθεῖ καί δεύτερο θαυμαστό γεγονός: «Μία φίλη μου ἦταν ἀπελπισμένη, διότι τό κοριτσάκι της ὑπέφερε ἀπό νευρική ἀνορεξία καί ἦταν σέ πολύ ἄσχημη κατάσταση. Τῆς μίλησα γιά τόν ἅγιο Γέροντα Νικόλαο καί τήν ὁσιοτάτη πρεσβυτέρα τοῦ Ἀνθή, καί τῆς ἔδωσα τήν κοινή τους φωτογραφία, πού περικλείει τό φυλακτό μέ τό μικρό κομμάτι ἀπό τά θαυμαστά ἄμφια τοῦ ταπεινοῦ ἱερέα. Τό ἔβαλε στό προσκέφαλο τοῦ παιδιοῦ γιά τρεῖς νύχτες καί προσευχόταν μέ κατάνυξη στό ἰαματικό ἱερατικό ζεῦγος. Τότε οἱ πρεσβεῖες τοῦ ἁγίου λευιτικοῦ ζεύγους λάλησαν ἀγαθά λόγια στήν ψυχούλα τοῦ παιδιοῦ, τό ὁποῖο τήν τρίτη κιόλας ἡμέρα ἄνοιξε τό ψυγεῖο καί μέ δική του πρωτοβουλία μαγείρεψε καί συνέφαγε μέ τά ἀδέρφια του».

Τότε ἀκοῦμε γιά δεύτερη φορά τό ἴδιο τριπλό «Κύριε, ἐλέησον!». Μέ τόν π. Νεκτάριο κοιταχτήκαμε μέ ἀπορία γιά τό ποιοί μπορεῖ νά ἀκοῦνε τήν συζήτηση καί ἀπό θαυμασμό νά δοξάζουν τόν Θεό. Πρέπει νά πῶ ὅτι τό κιόσκι εἶναι ὑπερυψωμένο καί ἀνεβαίνεις σκαλοπάτια, γιά φθάσεις ἐπάνω. Σκεφθήκαμε λοιπόν ὅτι ἴσως ἦταν κάποιοι πιστοί ἤ πατέρες, πού ἔτυχε νά ἀκοῦνε τίς ἀφηγήσεις.

Ὡστόσο συνέχισα τόν διάλογο μέ τήν θυγατέρα μου, ἡ ὁποια μοῦ ἔλεγε καί τρίτο σημεῖο, πού ἔγινε μέ τήν πρεσβεία τους: «Ἔπρεπε νά μεταβῶ στήν δουλειά μου καί καθυστέρησα νά ξεκινήσω, διότι ἐτοίμαζα γιατί φρόντιζα τά παιδιά μου γιά τό σχολεῖο. Ἡ κίνηση στό δρόμο ἦταν τόση πολλή, ὥστε δέν μποροῦσα νά βγῶ ἀπό τήν πάροδο τοῦ σπιτιοῦ μου στόν κεντρικό δρόμο. Ἔκανα τόν σταυρό μου καί ζήτησα τίς πρεσβεῖες τοῦ ἀοιδήμου λευιτικοῦ ζεύγους Πέττα. Ἀμέσως σταμάτησε ἕνας ὁδηγός καί μέ ἄφησε νά περάσω καί ἡ ροή τῆς κίνησης ἦταν τόσο γρήγορη, πού ἔφθασα στή δουλειά μου στόν ἴδιο χρόνο, πού ἔφθανα χωρίς κίνηση στό δρόμο. Νά ἔχουμε τίς εὐλογίες τους!». Πάλι ἀκοῦμε τήν γνωστή χορωδία νά ἀναφωνεῖ τό «Κύριε, ἐλέησον!».

Τότε βλέπουμε στήν ἀπέναντι πλευρά σέ ἀπόσταση ἀπό ἐμᾶς, τό αὐτοκίνητο πού κατέφθασε μέ τούς ἀναμενόμενους προσκυνητές, καί σηκωθήκαμε, γιά νά ἀποσυρθοῦμε, διότι θά ἔκλεινε ἡ πύλη. Ἀπότομα καληνύχτισα τήν θυγατέρα μου καί σηκωθήκαμε ἀπό τό πάγκο πού καθόμασταν. Ψάχναμε στό μέρος ἀπό τό κιόσκι γιά τό ποιοί ἔλεγαν τό «Κύριε, ἐλέησον». Δέν εἴδαμε κανέναν. Κατεβήκαμε ἀπό τό κιόσκι καί κάναμε βιαστικά τό γῦρο ἀλλά, πάλι δέν ἐντοπίσαμε κανέναν. Κοιτάξαμε σέ ἀκτίνα μεγάλη ἀπό ἐμᾶς καί πάλι δέν ἐντοπίσαμε κανέναν! Τότε ἀναρωτιόμασταν γιά τό ποιοί ἔλεγαν τό «Κύριε, ἐλέησον». Ἐνῶ περπατούσαμε κατευθυνόμενος πρός τήν μισάνοιχτη πύλη τῆς Μονῆς, ἀριστερά μας εἴδαμε μία μεγάλη δεξαμενή μέ νερό. Τήν στιγμή ἐκείνη ἔλεγα τί θαυματουργοί εἶναι ὁ π. Νικόλαος καί ἡ πρεσβυτέρα του Ἀνθή (ὁ π. Νεκτάριος λόγω συγγένειας μέ τούς ἀείμνηστους δέν μιλάει), καί ξαφνικά βγαίνει ἕνα ἀκόμα τριπλό: «Κύριε, ἐλέησον» ἀπό τά στόματα βατράχων, πού ἦταν μέσα στό νερό! Καί τώρα πού τό σκέφτομαι, ἀφοῦ ἔχει περάσει ἀρκετό διάστημα, μοῦ φαίνεται ἀσύλληπτο. Ἐδῶ πραγματικά καταλαβαίνω τί θά πεῖ: «Τά ἀδύνατα παρά τοῖς ἄνθρωποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστιν». Κάθε φορά πού τό διηγοῦμαι, νοιώθω τό ἴδιο δέος καί κάνω τόν σταυρό μου. Ἀναρωτιέμαι ἄν εἶναι δυνατόν! Καί ὅμως εἶναι!

Θά καταγράψω καί ἕνα ἄλλο σημεῖο, πού καταδεικνύει τήν πρεσβεία τους. Ἔψαχνα τήν κάρτα τοῦ λεωφορείου καί τοῦ μετρό, πού χρησιμοποιῶ στήν ἐργασία μου στίς Βρυξέλλες, διότι δέν ἦταν στό πορτοφόλι μου.  Τότε ζήτησα τήν πρεσβεία τοῦ ἱερατικοῦ ζεύγους μέσα ἀπό μία φωτογραφία τους, πού ἔχω συνεχῶς ἐπάνω μου. Καί μέ, τρόπο ἀπίθανο καί μοναδικό ἡ ἀπολεσθεῖσα κάρτα βρέθηκε στά χέρια μιᾶς ὑπαλλήλου τῶν συγκοινωνιῶν πού τήν κράταγε ψηλά καί μοῦ τήν ἐπέδωσε! Μεγάλη ἡ δύναμη τῆς πρεσβείας τους!

Ἄμεση ἦταν καί ἡ στήριξή τους σέ μία παρουσίαση, πού εἶχα στή Πορτογαλία, στήν πόλη Πόρτο, σέ ἕνα σῶμα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Ἀντιλαμβάνεσθε τό ἄγχος καί τό τράκ. Καί ὅμως μέ τήν ἠρεμία καί τήν ἔμπνευση, πού ἔνιωθα ὅτι μου προσέφεραν, εἶχα μία πολύ καλή παρουσία καί ἔλαβα καί συγχαρητήρια ἀπό τούς συναδέλφους μου. 

Ὅλα αὐτά ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ ἀρετή τοῦ ἀοίδιμου ζεύγους εἶναι ποτισμένη μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἡ φήμη τους δέν θά ἐξαλειφθεί, ὅπως τῶν κοινῶν ἀνθρώπων, ἀντίθετα διαδίδεται καί διατρανώνεται, ἁφοῦ εἶναι ποτισμένη μέ τά δάκρυά τους. Ἄλλωστε καί οἱ δύο κήρυτταν ἐν ζωῇ ὅτι ἡ ἁγιότητα εἶναι κάτι τό ἐφικτό, εἶναι δίπλα μας. Ἀρκεῖ νά ἀγωνισθοῦμε σκληρά καί μέ ταπείνωση, γιά νά τήν ἀποκτήσουμε!

Ἔτσι, ὅσα κονκλάβια καί ὑπόγειες διαδρομές ἐργάζονται γιά τήν σπίλωση τῆς φήμης τους, μεταιοπονοῦν, διότι ἡ ἀρετή τους εἶναι ἑτερόφωτη, πηγάζει ἀπό τήν Χάρη τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ μας καί ἀντανακλᾶ στήν ἱερές τους μορφές. Ἐδῶ ἀρμόζει ἡ φράση  «Σκληρόν σοι πρός κέντρα  λακτίζειν…».

Ἔτσι κατανοῶ τήν ἀντίδραση τῶν πατέρων στό ὅτι, ὅταν ἀπό εὐλάβεια ἡ οἰκογένειά μου τύπωσε πλαστικοποιημένες εἰκόνες, πού στήν μία πλευρά φέρουν τήν φωτογραφία τοῦ π. Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας του Ἀνθῆς, καί στήν ἄλλη ἀνέγραψε μιά περίληψη ἀπό τήν βιοτή τους, ἀπό καταχωρίση τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυρηνείας, πού λέει: «Τό ἱερατικό ζεῦγος Πέττα ἦταν ἕνας σπάνιος πνευματικός συνδυασμός δύο ἀνθρώπων, τούς ὁποίους διέκρινε ἡ βαθειά πίστη, τό χριστιανικό ἦθος, ἡ ταπεινότης καί ἡ μεγαλοψυχία. Ἡ ἄσκηση καί ἡ ἐγκράτειά τους εἶχε δύναμη Θεοῦ, διότι βίωναν τά συζυγικά τους καθήκοντα, ὅπως τά ζεύγη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Εἶχαν ἀπόλυτη συνεργασία στά πνευματικά παλαίσματα, στήν διακονία τῆς Ἐκκλησίας καί στήν ἀνατροφή τῶν 12 παιδιῶν τους, ἀλλά καί ἀρκετῶν ἄλλων φτωχόπαιδων τῶν Πατρῶν. Ἦταν αὐστηροί μέ τόν ἑαυτόν τους καί ἐπιεικεῖς μέ τούς ἄλλους. Ἡ συναναστροφή μαζί τους ἀνάπαυε τούς πιστούς καί πολλοί ἐπωνύμως μαρτυροῦν ὅτι ἀκόμη καί μέ θαυμαστό τρόπο, μετά τόν θάνατό τους, προστατεύουν καί θεραπεύουν ζεύγη, βρέφη, πονεμένους καί πικραμένους ἀνθρώπους», καί τήν διαμοίραζα στό Ἅγιο Ὄρος, ἔλεγα στούς Γέροντες ὅτι εἶναι ὁ π. Νικόλαος καί ἡ πρεσβυτέρα του Ἀνθή, ἀφοῦ τήν ἀσπάζονταν μοῦ ἔλεγαν μέ εὐγένεια καί μέ πνευματική χαρά ξέρουμε καλά ποιοί εἶναι!  

Γιά αὐτό καί ἐγώ ὁμολογῶ αὐτό, πού διακηρύττει ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Προικοννήσου κ. Ἰωσήφ, ὅτι μπροστά τῆς ἱερές μορφές τοῦ π. Νικολάου Πέττα καί τῆς πρεσβυτέρας αὐτοῦ Ἀνθῆς κλίνω γόνυ καρδίας καί σώματος καί ζητῶ μαζί μέ τόν σοφό Ἱεράρχη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου τήν πρεσβεία τους! (τόν λόγο τοῦ Σεβασμιότατου κ. Ἰωσήφ

βλέπε: http://www.diakonima.gr/2015/01/20/%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CE%AE%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B2%CF%85%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1).

Ἄλλωστε ἐδῶ ταιριάζει ἡ πνευματική ρήση: «Αὐτό πού θέλουνε πολλοί, σκύβει ὁ οὐρανός καί τό φιλί».

Τέλος, ἄς ἀξιωθοῦμε οἰκογενειακῶς, νά προσκυνήσουμε στόν τάφο τους στήν Πάτρα, ὅπως ἡ θυγατέρα μου.