Ἡ ἀγάπη ὡς μεταμορφωτική καί ἀναστάσιμη δυναμική Πατήρ Νικόλαος Ἀ. Πέττας

 

Ἐπετειακό ἀφιέρωμα μέ τή συμπλήρωση 15 ἐτῶν

ἀπό τήν ὁσιακή κοίμηση τοῦ π. Νικολάου.

Ἡ συνάντηση σέ δεδομένη στιγμή τῆς ζωῆς μέ ἕναν ἅγιο ἄνθρωπο εἶναι ἐμπειρία τῆς ὕπαρξης. Ἀφήνει τό ἀποτύπωμα τῆς ἀγάπης στό πρόσωπό σου καί ἔχει χαρακτηριστική αὐθεντικότητα. Δέν κατηγοριοποιεῖται, ἀλλά, χρησιμοποιώντας τό δίαυλο τῆς πίστης, ἀπευθύνεται στήν καρδιά. Τό πρόσωπο αὐτό γίνεται καθοριστικά παρόν στήν ἱστορική σου στιγμή. Γιά τόν π. Νικόλαο Πέττα ἔχουν γραφτεῖ πολλά, ἔχουν μαρτυρηθεῖ ἀκόμη περισσότερα καί μᾶλλον αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς αἰσθητοποίησης ὅτι ὁ κόσμος κέρδισε ἕναν ἀκόμη ἄνθρωπο, πού μεσιτεύει γιά τή σωτηρία του.

Ἄν δέν συμβεῖ νά γνωρίσεις ἕναν τέτοιο ἄνθρωπο πρίν ἀπό τήν κοίμησή του, οἱ πληροφορίες ἔρχονται ἀπό ἄλλους, οἱ ὁποῖοι τόν ἔζησαν καί εἶχαν τήν εὐκαιρία νά γευθοῦν ἀπό κοντά τήν ἀγάπη καί τό ποιμαντικό του ἐνδιαφέρον. Παρεκτός, κι ἄν εὐδοκηθεῖ νά τόν γνωρίσεις ἀπό δικές του ἐνέργειες, ἀπό δική του προσέγγιση, μέ κάποια ἀφορμή, μετά τόν θάνατό του. Ἀκόμη καί τότε  ἡ ἐμπειρία σου εἶναι ἄμεση, τέλεια καί προσωπική. Ἄμεση, διότι δέν μεσολαβεῖ κάποιος τρίτος, τέλεια, διότι ἔχει ἕναν ἤ περισσότερους σκοπούς, πού προάγουν τήν κατά Χριστόν τελείωση, καί προσωπική, ἐπειδή ἀνήκει στή σφαίρα τῆς προσωπικῆς σου ἀλληλεπίδρασης μέ ἕνα συγκεκριμένο πρόσωπο. Ἡ ἐμπειρία αὐτή ἀποκτᾶ ἰδιαίτερη δυναμική γιά σένα, τήν πορεία σου καί τό περιβάλλον σου.

Ἀπό μόνο του τό γεγονός τῆς μεσιτείας ἑνός Ἁγίου ἔχει μία πατρική ποιότητα. Σημαίνει ὅτι κάποιος σκύβει μέ ἐνδιαφέρον καί ἀγάπη στό ἀδιέξοδο καί, μπαίνοντας σέ μία διαλεκτική, νιώθει τό πρόβλημα καί ἀνταποκρίνεται μέ φροντίδα καί περίσσεια ἀγάπης στό πρόσωπό σου. Ἕνας ἄνθρωπος, πού ἔζησε καί ἀγάπησε, ἀναλαμβάνει τήν ἀνάγκη σου. Μέ τή μεσιτεία ἑνός Ἁγίου αἰσθητοποιεῖται ἡ ἀλήθεια τῆς ζωῆς ὡς σχέση.

Στόν π. Νικόλαο βλέπει κανείς ἕναν ἄνθρωπο συγκινημένο ἀπό τήν ἀλήθεια ὅτι ὁ Χριστός χάρισε καί χαρίζει τόν ἑαυτό Του στόν κόσμο, ἀλλά καί τή θερμή ἀνταπόκριση νά χαρίσει μέ τή σειρά του καί ὁ ἴδιος τόν ἑαυτό τοῦ σ’ Αὐτόν. Ἕνα ἰδιαίτερο πνευματικό φιλότιμο, χάρισμα σέ μία καρδιά πατρική, μέ πολύ ζεστές ἐκφράσεις γνήσιας κατά Χριστόν ἀγάπης στούς ἀνθρώπους, πού διακονοῦσε: τούς ἐνορίτες, τούς μαθητές του, ὅσους εἶχε ἀναλάβει νά στερεώνει πνευματικά. Ἀγάπη ἀκριβή, πού μυστικά λειτουργοῦσε μέ τήν προσευχή. Ἀγάπη πνευματικά καί ὑλικά πλουσιοπάροχη γιά τόν κόσμο, πού πονοῦσε, πού δέν κατανοοῦσε, πού ἴσως συκοφαντοῦσε. Ἡ ἐκδήλωση  αὐτῆς τῆς ἀγάπης ἐξωτερικά ἐκφραζόταν μέ συμπεριφορά, πού ἀντανακλᾶ μία φανέρωση τοῦ Θεοῦ.  Μέ αὐτόν τόν ἁγιοπνευματικό τρόπο ὁ π. Νικόλαος ἔγινε δῶρο γιά τόν κόσμο, συνειδητός λειτουργός τῶν χαρισμάτων τοῦ Θεοῦ, φορέας τῆς Χάριτος. Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος εὐτυχισμένος, καί γι’ αὐτό εὐχαριστιακός, χορτασμένος ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, καί γι’ αὐτό γενναιόδωρος στήν ἀγάπη πρός τούς ἄλλους, ἄνθρωπος κενωτικός. Δίδαξε μέ τόν ἀγώνα γιά τήν κάθαρση τῆς καρδιᾶς του, τήν κατάκτηση τοῦ κατά Χριστόν ἑαυτοῦ, τή σμίλευση τοῦ κατά Χριστόν προσώπου. Ὁ π. Νικόλαος ἦταν  ἕνα παράδειγμα τῆς ἀλήθειας ὅτι ἡ καθαρή καρδιά εἶναι ὁ τρόπος τῆς ἀπαρτίωσης τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου.

Ἡ ζωή ἑνός ἀνθρώπου, πού πορεύεται μέ τόν τρόπο αὐτό,  κηρύττει τήν Ἀνάσταση. Αὐτό συμβαίνει στήν ὁλοκληρία τοῦ βίου του, μέ ὁτιδήποτε  ἀντίξοο μπορεῖ αὐτός νά περιέχει στή διάρκειά του, ἀκόμη καί ἄν αὐτό ὑπερβαίνει τά ὅρια ἀντοχῆς τῆς προσωπικότητάς του, ὅπως ὁ θάνατος ἑνός παιδιοῦ. Ὁ π. Νικόλαος ἦταν «σαρκωμένο» παράδειγμα τῆς Ἀναστάσιμης δυναμικῆς, πού νοηματοδοτεῖ ἀλλιῶς τά γεγονότα καί, προσφέροντας ἄλλη  προοπτική, μεταμορφώνει τά πάντα γύρω της. Ἡ ζωή του ἦταν στήν πραγματικότητα δοξασμένη. Μόνο πού αὐτή ἡ δόξα, στά μάτια τοῦ κόσμου, μερικές φορές φάνταζε εἴτε παράδοξη καί σκληρή εἴτε ἀδιάφορη ἤ ἁπλῶς ἀνόητη καί ἀνώφελη. Πάντως σέ πολλούς ἦταν ἀκατάληπτη. Ὁ π. Νικόλαος τά εἶχε δώσει ὅλα στό Χριστό. Ἀκόμη καί τόν πόνο τῆς γονεϊκῆς καρδιᾶς γιά τήν ἀπώλεια τοῦ ἀγαπημένου παιδιοῦ.

Ὅταν κάποιος ἔχει δώσει τόν ἑαυτό του στή διακονία τοῦ ἀνθρώπου, πιστεύοντας στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, τότε παύει νά ἀνήκει μόνο  στήν οἰκογένειά του μέ τή στενή συγγενική ἔννοια τοῦ ὄρου∙ ἀνήκει σέ μία διευρυμένη οἰκογένεια, οἰκουμενική, πού δέν τήν συνδέουν ἀπαραιτήτως δεσμοί αἵματος, ἀλλά ἡ κοινή πίστη στό Χριστό καί ἡ συνείδηση τῆς ἀδιάρρηκτης κοινωνίας μέ ὅλους, ὅσοι βρίσκονται στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.  Τό χάρισμα τῆς πατρότητας ὑπάρχει καί λειτουργεῖ γιά χάρη ὅλου τοῦ κόσμου καί ὁ ἰδιαίτερος χαρακτήρας τῆς πατρικότητας τῆς στάσης καί συμπεριφορᾶς ἑνός ἀνθρώπου, πού χαριτώθηκε καί ἁγίασε ἀπευθύνεται καί ἐκδηλώνεται σέ ὅλους τους ἀνθρώπους, γιατί αὐτός γίνεται ἀληθινός πατέρας τους καί  ἐξακολουθεῖ νά τούς ἀναγεννᾶ κατά πνεῦμα.

Ἡ ἰδιότητα τῆς πνευματικῆς πατρότητας ἔχει οἰκουμενική προοπτική. Σ΄ αὐτό τό πλαίσιο παρατηροῦμε τούς Ἁγίους  νά βρίσκονται στό πλευρό ἀνθρώπων, πού δέν γνώρισαν ποτέ, νά τούς καθοδηγοῦν, νά τούς διδάσκουν καί νά ἔχουν ἀναλάβει τήν προστασία τους. Μέ τόν προσωπικό καί ἰδιαίτερό του τρόπο ὁ π. Νικόλαος ἀκόμη δείχνει τήν ἀγάπη καί τή φροντίδα του σέ ὅλους, ὅσοι τόν χρειάζονται καί τόν ἐπικαλοῦνται. Εἰδικά γρήγορα ἀνταποκρίνεται σέ βρέφη καί σέ μικρά παιδιά. Μερικά ἀναφέρουν ὅτι τόν εἶδαν νά τά ἐπισκέπτεται. Ἄν καί αὐτό  εἶναι ἕνα μυστήριο, πού πολλοί ἀπό ἐμᾶς ἀδυνατοῦν νά ἐξηγήσουν, ἡ ἐπίσκεψή του σέ παιδάκια εἶναι γεγονός ἀδιαμφισβήτητο.

Σέ αὐτό τό σημεῖο ἔχω νά ἀναφέρω μία συγκινητική ἐμπειρία ἀνταπόκρισης τοῦ π. Νικολάου σέ ἐπίκληση τῆς βοήθειάς του ἀπό μέρους μου. Τό πρόβλημα ἦταν οἱ ἡμικρανίες ἀπό μία ἰγμορίτιδα, πού εἶχε ἀρχίσει νά ἐνοχλεῖ μέ πολύ ἔντονους πόνους. Δυνατότητα γιά ἄδεια ἀνάρρωσης ἀπό τήν ἐργασία δέν ὑπῆρχε, γιατί ἦταν περίοδος αἰχμῆς. Βράδυ καί ταλαιπωρημένη ἀπό τόν πόνο καί τά ξενύχτια ἀπό τό μεγάλωμα ἑνός μωροῦ, πού δέν εἶχε ἀκόμη χρονίσει, προσπαθοῦσα νά σκεφτῶ τί θά μποροῦσε νά μέ βοηθήσει. Παρατήρησα τότε τήν φωτογραφία τοῦ παπα-Νικόλα σέ ἕνα ἀφιέρωμα, τό ὁποῖο δέν εἶχα προλάβει νά διαβάσω, ἀλλά τό εἶχα στά ὑπ' ὄψιν. Σκέφτηκα ἀρχικά νά πῶ τήν δυσκολία μου σέ αὐτόν.  Ἔπειτα ἀναλογίστηκα πώς δέν εἶναι κάποιος διαπιστωμένα Ἅγιος της Ἐκκλησίας καί ἴσως νά μήν εἶχε τήν παρρησία στό Χριστό, ὥστε νά μέ συνδράμει.  Τελικά, ἀποφάσισα νά τοῦ ἐμπιστευτῶ τήν ἀνάγκη μου μέ τήν ἑξῆς διατύπωση: «Πάτερ Νικόλαε, δέν σέ ξέρω, ὅμως ἔχω ἀκούσει ὅτι προσέφερες σέ ὅλους. Ἄν βρῆκες παρρησία στόν Θεό, βοήθησέ με αὔριο νά βγάλω τήν ἡμέρα μου». Στά ἑπόμενα δύο λεπτά εἶχα ἀνακουφισθεῖ ἀπό κάθε σύμπτωμα, παρ’ ὅλο πού ποτέ δέν συνερχόμουν ἀπό ἰγμορίτιδες σέ τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Ἡ ἐμπειρία αὐτή μέ ἐνίσχυσε, ὥστε νά ἐπικαλεσθῶ καί πάλι τή βοήθειά του, ὅταν ἡ κόρη μου, ἡ ὁποία ἦταν παιδί εὐάλωτο σέ λοιμώξεις, ἐπειδή γεννήθηκε μέ μηνιγγομυελοκήλη, μετά τά δεύτερα γενέθλιά της, πάθαινε κατ’ ἐπανάληψιν ἐπώδυνες ὠτίτιδες. Τήν τελευταία φορά τό παιδάκι ἦταν ἄσχημα μέ μεγάλο πόνο στό αὐτί, πού τό ἔκανε νά μήν ἡσυχάζει καθόλου καί νά φωνάζει κλαίγοντας. Παρακάλεσα τόν π. Νικόλαο νά τήν ἀνακουφίσει, γνωρίζοντας πώς αὐτός,  ὡς πατέρας πολλῶν παιδιῶν, καταλάβαινε τή δυσκολία μας. Ξαφνικά ἡ μικρούλα σταμάτησε, ἠρέμησε καί κρατώντας τό αὐτάκι της μοῦ εἶπε: «Ἦλθε ὁ παπούλης Νικόλαος! Μοῦ πείραξε τό αὐτί μου. Τώρα πέρασε!».  Ὁ πυρετός ἔπεσε γρήγορα μόνος του καί τό μωρό ἔγινε ἀπολύτως καλά χωρίς καμμία φαρμακευτική ἀγωγή.

Αὐτές οἱ ἐμπειρίες μέ ἐνδυνάμωσαν καί ἐπιβεβαίωσαν ὅτι ἡ βοήθεια τῶν ἀνθρώπων, πού βρῆκαν παρρησία στό Χριστό εἶναι μία ἀκόμη χαροποιός ἀλήθεια: στό δύσκολο αὐτόν δρόμο πού βαδίζω, δέν εἶμαι μόνος. Ἔχω μαζί μου τή συναντίληψη ἀνθρώπων, πού μέ ἀγαποῦν, πού μποροῦν καί θέλουν νά μέ βοηθήσουν. Ἄνθρωποι πού εἶναι ἐκεῖ γιά μένα. Δόξα τῷ Θεῷ!

     

Βασιλική Κ. Λυμπεροπούλου
Πτυχιοῦχος Θεολογίας
Κηπούπολη Ἀττικῆς