* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * Ελπίδα, Αγάπη,Υγεία, Ειρήνη…ΔΥΝΑΜΗ... * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Καλημέρα σας ................................ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2018* ........
Επιμέλεια σελίδας: Πάνος Σ. Αϊβαλής, δημοσιογράφος, σύμβουλος έκδοσης της εφημ. "Αρκαδικό Βήμα" * ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: arkadikovima@gmail.com *

Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014

ΟΤΑΝ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΕΡΗΜΙΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ!!!!

    ΤΙ ΕΙΠΕ....       1567


Το Άγιον Όρος είναι κλήρος της Παναγίας.

Η Κυρία Θεοτόκος όταν φανερώθηκε στον πρώτο ερημίτη του Άθωνα, τον Aγιο Πέτρο (655-681) και μετά από τέσσερις ως πέντε αιώνες στον ηγούμενο της Μεγίστης Λαύρας Νικόλαο και στον ένα και στον άλλο είπε:
«Η κατοίκησή σας και η κατά Θεόν ανάπαυσή σας αλλού πουθενά δεν θα είναι παρά μόνο στο Όρος του Άθωνος, το οποίον έλαβα από τον Υιόν και Θεόν μου να είναι κλήρος δικός μου, στον οποίον εκείνοι που θέλουν να αναχωρήσουν από τις κοσμικές φροντίδες συγχύσεις, να έρχονται σ’ αυτό και να δουλεύουν στο περιβόλι αυτό, να καλλιεργούν την αρετή, την καθαρότητα της καρδιάς και την αγνότητα της ψυχής τους και από τώρα και εμπρός θα λέγεται από όλους «Άγιον Όρος» «Αγιον Όρος τουτεΰθεν κεκλήσεται… καί περιβόλι δικό μου».
«Υπόσχομαι δε, πολύ να αγαπώ, να βοηθώ και να σκέπω εκείνους, που με άδολη καρδιά έρχονται να δουλέψουν ολόψυχα στο Θεό, να προσεύχονται αδιάκοπα για την ψυχή τους, να παρακαλούνε το Θεό για την Εκκλησία Του και όλο τον κόσμο να τον φωτίσει ο Θεός να γίνουν όλοι πρόβατα γνήσια και άδολα του Χρίστου και Θεού μας.»
«Με το έλεος και τη χάρη του Υιού και Θεού μου θα γεμίσει από την μια άκρη ως την άλλη το Όρος τούτο από Μοναχούς πλήθος πολύ ευσεβών και Ορθοδόξων. Για τούτο χαίρεται και αγάλλεται το πνεύμα μου, διότι όλοι αυτοί, θα υμνούν, θα ευλογούν και θα δοξάζουν το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομα της Παναγίας Τριάδος. Από αυτούς τους Μοναχούς, με τα σημεία και θαύματα που θα κάνουν, με την καθαρή και άγια ζωή τους, θα δοξάζεται και θα μεγαλύνεται, σε όλα τα πλάτη και τα μήκη, σε Ανατολή και Δύση, σε Βορρά και Νότο το όνομα του Θεού από όλον τον κόσμο.»
«Από την θλίψη, τη στενοχώρια, τους πειρασμούς, τα σκάνδαλα και τις στερήσεις που θα υπομένουν οι Μοναχοί αυτοί, θα μάθει ο κόσμος να κάνει υπομονή στις δύσκολες στιγμές της ζωής του
«Για όλα αυτά δε που θα υπομένουν αυτοί και δι’ αυτών όλος ο κόσμος, θα παρακαλέσω τον Υιόν και Θεόν μου να συγχώρεση τις τυχόν ελλείψεις τους και να τους αξιώσει θείων και ουρανίων χαρισμάτων. Θα παρακαλέσω να τους χαρίσει ειλικρινή μετάνοια και φωτισμό για να κάνουν καλήν απολογία,κατά την ημέρα εκείνη την μεγάλη και επιφανή της Δευτέρας Παρουσίας και στη μέλλουσα δίκαια Κρίση να τύχουν του απείρου ελέους. Αλλά και στην παρούσα ζωή θα έχουν κι από μένα μεγάλη βοήθεια, διότι θα τους ελαφρύνω τους πόνους, τους κόπους, τις πίκρες και θα αποδιώχνω τους νοητούς και αισθητούς πειρασμούς, που θα τους γίνονται από τον εχθρό και επίβουλο Διάβολο και πολέμιο του ανθρωπίνου γένους».
Με τις υποσχέσεις και θείες υποθήκες αυτές της Παναγίας μας, το Άγιον Όρος, από τότε που κατοικήθηκε από Μοναχούς και μέχρι σήμερα, διαφυλάχθηκε και συνεχίζει την αγία ζωή και πνευματική δράση του, καίτοι οί κάτοικοι του Μοναχοί σκληρά κατά καιρούς δοκιμάστηκαν και μέχρι σήμερα δοκιμάζονται, από διαφόρους πειρασμούς ορατούς και αόρατους, με τη βοήθεια του Θεού και τη σκέπη της Θεοτόκου θα συνεχίσει τον Ιερόν αγώνα του, για να διαφυλάξει την Πίστη, τη γλώσσα και τις εθνικοθρησκευτικές Παραδόσεις του Χριστιανισμού αβλαβείς και αδιαλώβητες, όπως από την αρχή μας τις παρέδωσαν οι άγιοι Πατέρες των Επτά Αγίων Οικουμενικών Συνόδων της Αγίας Εκκλησίας μας.
Η Παναγία σαν μάνα φροντίζει τους Μοναχούς
Στο κοινόβιο Μοναστήρι του Αγίου Παύλου, πριν από 30 χρόνια ζούσε ένα πολύ απλό κι αγαθό Γεροντάκι, γνωστός με το όνομα Γερο – Θωμάς, πάντα πρόθυμος και ακάματος εργάτης της υπακοής. Σαν υπηρεσία του (διακόνημα) είχε να είναι βοηθός στον ζυμωτή και φούρναρη του Μοναστηριού.
Μια μέρα έτυχε ανάγκη να απουσιάσει για δυο ημέρες ο ζυμωτής και φούρναρης της Μονής Γερο – Γρηγόρης, ο οποίος από χρόνια είχε την υπηρεσία αυτή και γνώριζε πολύ καλά και εξυπηρετούσε τα διακονήματα αυτά, με πολύ προσήλωση και ευλάβεια.
Σαν αντικαταστάτη του στις υπηρεσίες αυτές, άφησε τον Γερο -Θωμά, ο οποίος επειδή δεν είχε ποτέ του ζυμώσει ξαφνιάστηκε καιβρέθηκε σε μεγάλη απορία, διότι έπρεπε να ζυμώσει και να φουρνίσει τότε και να δώσει ψωμί για δυο ημέρες στους πατέρες του Κοινοβίου που τότε είχε περισσότερους από εξήντα Μοναχούς και σε δέκα ως είκοσι διερχόμενους κάθε ημέρα προσκυνητές.
Στη μεγάλη αυτή ανάγκη και απορία που βρέθηκε ο Γερο – Θωμάς, άρχισε να κάνει θερμή προσευχή και με δάκρυ να παρακαλεί την Παναγία Μητέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, Κυρία Θεοτόκο και τον άγιο Παύλο, να τον φωτίσουν τι να κάνει; στην προκειμένη περίπτωση, γιατί τα είχε κυριολεκτικά χαμένα και δεν ήξερε πούθε να αρχίσει.
Ξαφνικά παίρνει την μαγιά του προζυμιού και εκεί που πήγε να βάλει νερό κι αλεύρι βλέπει δίπλα του μια μεγαλόπρεπη μαυροφορούσα γυναίκα, η οποία πήρε το προζύμι το ανακάτεψε, έβαλε το αλεύρι στην σκάφη και σε δυο ώρες έγινε το ζυμάρι, έπλασε τα ψωμιά τα φούρνισε και μέσα στις δυο αυτές ώρες ξεφούρνισε και έδωσε ο Γερο -Θωμάς ψωμί στους Μοναχούς, οι οποίοι ακόμη μέχρι σήμερα δεν μπορούν να ξεχάσουν την γλυκύτητα και νοστιμιά του ψωμιού αυτού.
Ο δε Γερο – Θωμάς σαν υπνωτισμένος δεν κατάλαβε τίποτε, πώς και με ποιό τρόπο γίνανε όλα αυτά! Το μόνο που κατάλαβε ήταν η μαυροφορεμένη εκείνη γυναίκα, που δεν ήταν άλλη παρά η Κυρία Θεοτόκος.
Οι δε αδελφοί της Μονής αυτής του έλεγαν: Γερο- Θωμά, κάτι φάρμακο θα έβαλες μέσα στο ψωμί που είναι τόσο γλυκό και νόστιμο και έγινε τόσο γρήγορα και τόσο ωραίο.
Εδώ έδωκε την παρουσία της η Κυρία Θεοτόκος που σαν μάνα φροντίζει τα παιδιά της, τους Μοναχούς του Αγίου Όρους για να μη μείνουν νηστικοί από έλλειψη τροφίμων και άρτου, όπως. εμπράκτως το είδαμε όλοι κατά τα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής 1940 -1944.
Από το γεροντικό του Αγίου Όρους
____________


Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2014

Την 6ην Δεκεμβρίου 2014 πανηγυρίζει ο Ενοριακός Ι.Ν.Αγ. Νικολάου εις το Δ.Δ. Πάπαρι

           ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
 ΜΑΝΤΙΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΥΝΟΥΡΙΑΣ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
       ΠΑΠΑΡΙ ΜΑΝΤΙΝΕΙΑΣ


Π Α Ν Η Γ Υ Ρ Ι Σ

Την 6ην Δεκεμβρίου 2014 πανηγυρίζει με κάθε μεγαλοπρέπεια ο Ενοριακός Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου εις το Δημοτικό Διαμέρισμα Πάπαρι του Δήμου Τριπόλεως. Την σεβάσμια μνήμη του Αγίου ενδόξου
Ν Ι Κ Ο Λ Α Ο Υ
Επισκόπου Μύρων της Λυκίας του Θαυματουργού.

Το πρόγραμμα των εορταστικών εκδηλώσεων έχει ως ακολούθως:

Την Παρασκευή 5ην Δεκεμβρίου 2014, και περί ώραν 5.30 μ.μ. θα ψαλή Μέγας Αρχιερατικός Εσπερινός, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μαντινείας και Κυνουρίας

κ. κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Το Σαββάτο 6ην Δεκεμβρίου 2014, κυριώνυμο ημέρα της εορτής, από τις 7 το πρωί θα ψαλή ο Όρθρος και εν συνεχεία θα τελεσθή Πανηγυρική Θεία Λειτουργία.

Προσκαλείται ο φιλόχριστος Λαός μας να προσέλθη για να λάβη την ευλογία του Θεού, με τις πρεσβείες του Αγίου Νικολάου.
Εκ του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου

Δευτέρα 18 Αυγούστου 2014

''Το Παλιομονάστηρο'' και η ένδοξη ιστορία του

<<Το Παλιομονάστηρο>>
Σύμφωνα με μία παράδοση, μετά από όραμα του φωτισμένου Βαλτεσινιώτη Μοναχού ('Αγιον Όρος) Καλλίνικου, επανακτίστηκε το «Παλιομονάστηρο» του Βαλτεσινίκου μέσα σ' έναν άγριο, απροσπέλαστο βράχο. Πότε χτίστηκε αρχικά είναι άγνωστο. Πιθανολογείται ότι τον 9ο αιώνα λειτούργησε ως ησυχαστήριο ή ερημητήριο, ενώ τον 17ο αιώνα έγινε η ίδρυση της Ιεράς Μονής του Αγίου Νικολάου και της Ανάληψης του Χριστού. Σύμφωνα με γνωμοδότηση των αρμοδίων, φέρουν τοιχογραφίες από τους βυζαντινούς χρόνους και από την εποχή της Τουρκοκρατίας αντίστοιχα. Σήμερα σώζεται μικρό μέρος των κτισμάτων. Βρίσκεται περίπου δύο χιλιόμετρα μετά το χωριό και προς την βόρεια πλευρά του. Όπως ο 'Αγιος-Νικόλαος είχε προαναγγείλει στον Μοναχό, έτσι και έγινε:

Αποδείχθηκε Αγιόχτιστο, αλλά και Θεοφρούρητο, στην μανία του Μπραΐμη, με την γενναία και νικηφόρο αντίσταση των αγωνιστών και των εγκλωβισμένων κατοίκων, τον Αύγουστο του 1826. Υπήρξε «Κιβωτός», που διέσωσε τα γυναικόπαιδα του χωριού, της γύρω περιοχής και της Βυτίνας. Συνολικά, δύο χιλιάδες άτομα βρήκαν καταφύγιο μέσα και έξω από την Μονή. Λέγεται ότι εδώ κατέφυγαν μέλη από οικογένειες των προεστών: Δεληγιανναίων από Λαγκάδια, Σπηλιωτοπουλαίων από Δημητσάνα. Στο εσωτερικό του, σε δύο φυσικές σπηλιές, διαμορφώθηκαν  δύο εκκλησάκια: Το ένα τιμά  τη  μνήμη του Αγίου-Νικολάου, το άλλο τιμά τη  μνήμη της Ανάληψης.
Το μαγευτικό και μυστηριακό περιβάλλον μέσα κι έξω από τον βράχo του Μοναστηριού αποζημιώνει κάθε επισκέπτη.
Η Ιερά Μονή είναι επίσημα χαρακτηρισμένη ως αρχαίο μνημείο με το ΦΕΚ 854, Τόμος Β, 6/12/1984, με Υπουργική απόφαση. Η δε Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου έχει κυρωθεί από το ίδιο ΦΕΚ ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο.
Όλα γύρω απτά, επαληθεύουν όχι μόνο την Ιστορία, αλλά και τον ποιητή Ι. Πολέμη:

«Μη φοβηθείς αυτόν που στήριξε
στην πίστη επάνω την ελπίδα
τον είδα στη ζωή να μάχεται
μα πάντα ΑΝΙΚΗΤΟ τον είδα».

Υ.Γ.1: Γίνεται προσπάθεια για την διάσωση του ιστορικού Μνημείου και της αγιογράφησης που έχει απομείνει σε αυτό και στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως Της Θεοτόκου. Κάνουμε έκκληση στους αρμόδιους φορείς, να υποστηρίξουν έμπρακτα αυτήν την προσπάθεια.
Υ.Γ.2: Με τον εορτασμό της επετείου της μάχης στο Παλαιομονάστηρο για πρώτη φορά, διαπιστώθηκε έντονη η προσδοκία όλων να θεσμοθετηθεί και επίσημα τακτή ετήσια ημερομηνία εορτασμού της ιστορικής επετείου. Ελπίζουμε ότι οι αρμόδιοι φορείς θα δικαιώσουν αυτήν την εύλογη προσδοκία για την απόδοση τιμής στους πολιορκημένους ελευθερωτές και στην ιστορία.



5-3-05
Παναγούλια Κουτσούκου Αδαμαντία

____________

Πέμπτη 24 Ιουλίου 2014

Γέροντας Πορφύριος: Δεν έχουμε τον Χριστό στην ψυχή μας...

Πέμπτη, 24 Ιούλιος 2014
  • Από  hellas-orthodoxy.blogspot.com
Δεν έχουμε τον Χριστό στην ψυχή μας...
Ήταν ξαπλωμένος στο κρεβατάκι του ο Γέροντας Πορφύριος και μου είπε:
- "Δεν μου λες, εδώ που κάθομαι εγώ, εσύ μπορείς να καθίσεις;"
- "Βεβαίως, Γέροντα", του απάντησα. "Πώς δεν μπορώ!"
- "Βρε, μου λέει έτσι όπως μιλούσε χαριτωμένα, τρελός είσαι; Θα πέσεις επάνω μου και θα σκάσω!"
- "Ε, ναι Γέροντα, πρέπει να σηκωθείτε εσείς για να καθίσω εγώ", συμπλήρωσα διορθώνοντας.
- "Α! μπράβο, μπράβο. Έτσι γίνεται και με την ψυχή μας απέναντι στον Χριστό και στον αντίχριστο. Όταν στην ψυχή μας είναι θρονιασμένος ο Χριστός, μπορεί να έχει θέση ο αντίχριστος;"
- "Όχι, Γέροντα"
- "Ε! Γι΄ αυτό, παιδί μου, σου λέω. Δεν έχουμε τον Χριστό στην ψυχή μας. Αν Τον είχαμε, δεν θα μας πλησίαζε ο διάβολος καθόλου.
Δυστυχώς όμως δεν προσέχουμε και μπαίνει μέσα ο τρισκατάρατος και ο Χριστός που είναι πολύ ευγενής, στέκεται στην πόρτα και χτυπάει. Αν Του ανοίξουμε μπαίνει μέσα.
Ενώ ο διάβολος μία τρυπούλα να βρει, χώνεται αδιάντροπα και άμα μπει δεν ξαναβγαίνει! Γι΄ αυτό χρειάζεται να είμαστε πολύ προσεκτικοί στη ζωή μας, ούτως ώστε να μη δίνουμε τόπο στο σατανά.
Πολλές φορές δεν προσέχουμε και είτε τον αναφέρουμε, είτε στέλνουμε στον διάβολο τα παιδιά μας ή τη γυναίκα ή τον άνδρα μας ή άλλους ανθρώπους..."


______________
* Από το βιβλίο "Πείρα Πατέρων 1", σ.92
Εκδόσεις Συναξάρι

Τετάρτη 21 Μαΐου 2014

Γιορτάζουμε 17 Μαΐου τον Άγιο Αθανάσιο, Επίσκοπο Χριστιανουπόλεως.



Πέφευγεν ἐχθροῦ τοῦ βροτοκτόνου βέλη
Ὁ εὐλογητὸς καὶ μέγας Χριστοῦ λάτρις.
Ἆλτο ἄημα φαεσφόρον νῦν γε Ἀθανασίοιο.

 Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ 

Ο Άγιος Αθανάσιος γεννήθηκε στην Καρύταινα της Γορτυνίας περί το 1640 μ.Χ. (κατά άλλους στην Κέρκυρα το 1664 μ.Χ.) και το κοσμικό του όνομα ήταν Αναστάσιος Κορφηνός. Οι γονείς του ονομάζονταν Ανδρέας και Ευφροσύνη και είχαν ακόμη τρία τέκνα. Υποθέτουμε πως τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στην γενέτειρά του και στην συνέχεια μάλλον φοίτησε στην περίφημη σχολή της μονής Φιλοσόφου και αργότερα, ως κληρικός, στην Κωνσταντινούπολη.
Όταν ο Αναστάσιος βρισκόταν σε ηλικία γάμου, οι γονείς του παρά την επιθυμία του να ακολουθήσει τη μοναχική πολιτεία, επέμεναν να τον νυμφεύσουν. Ο πατέρας του μάλιστα, χωρίς καν να έχει την σύμφωνη γνώμη του υιού του, τον αρραβώνιασε στην Πάτρα με την θυγατέρα ενός πλούσιου άρχοντος και στην συνέχεια τον έστειλε στο Ναύπλιο να προμηθευθεί τα γαμήλια πράγματα. Ο Αναστάσιος υπάκουσε στην πατρική εντολή και ξεκίνησε για το Ναύπλιο. Στον δρόμο του πέρασε και από το εκκλησάκι της Παναγίας στο Βιδόνι, κοντά στο χωριό Σύρνα και ζήτησε την θεία φώτιση.
Στο Ναύπλιο, αφού αγόρασε ότι έπρεπε, πήρε την μεγάλη απόφαση. Αναφέρεται πως την προηγούμενη νύχτα της προγραμματισμένης αναχωρήσεώς του για την Καρύταινα, ενώ βασανιζόταν από τους λογισμούς τι να πράξει, είδε στον ύπνο του την Παναγία μαζί με τον Τίμιο Πρόδρομο, η οποία αποκαλώντας τον με το όνομα που επρόκειτο να λάβει αργότερα ως μοναχός, του είπε, σύμφωνα με τα γραφόμενα του πρώτου βιογράφου του: «Σκεῦος ἐκλογῆς καὶ ὑπηρέτην τοῦ Υἱοῦ μου ἐπιθυμῶ νὰ γίνεις, Ἀθανάσιε. Ἀπέστειλε, λοιπόν, τοὺς δούλους σου μὲ τὰ νυμφικὰ ἱμάτια πρὸς τὸν πατέρα σου καὶ ἡ κόρη ἂς συζευχθεῖ ἄλλον ἄνδρα. Ἐσὺ δὲ νὰ πορευθεῖς στὴν Κωνσταντινούπολη, γιὰ νὰ λάβεις ὅτι ὁ Υἱὸς καὶ Θεός μου εὐδόκησε». Έτσι κι έγινε. Ο Αθανάσιος απέστειλε πίσω τους δούλους και αναχώρησε για την Κωνσταντινούπολη, όπου, αφού έγινε μοναχός με το όνομα Αθανάσιος, χειροτονήθηκε κατόπιν διάκονος και πρεσβύτερος.
Επί της πρώτης πατριαρχίας του Οικουμενικού Πατριάρχου Ιακώβου, ο Άγιος Αθανάσιος χειροτονείται Μητροπολίτης Χριστιανουπόλεως, υπέρτιμος και έξαρχος πάσης Αρκαδίας, σε διαδοχή του Μητροπολίτου Ευγενίου, που με βάση σωζόμενα έγγραφα αρχιεράτευσε στην εκκλησιαστική αυτή επαρχία από το 1645 μ.Χ. έως το 1673 μ.Χ. τουλάχιστον. Ως χρόνο της χειροτονίας του πρέπει να υποθέσουμε το αργότερο τα τέλη του 1680 μ.Χ. ή τις αρχές του 1681 μ.Χ., γιατί για πρώτη φορά απαντάται τον Απρίλιο αυτού του έτους, όταν υπογράφει ως μέλος της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη αφοριστικό γράμμα προς τον Μητροπολίτη Ευρίπου και Επίτροπο Μελενίκου.
Ως προς την έδρα της Μητροπόλεως, ο τίτλος «Χριστιανουπόλεως» οδηγεί στην Χριστιανούπολη, το σημερινό χωριό Χριστιάνοι. Ουσιαστική όμως έδρα της Μητροπόλεως πρέπει να θεωρήσουμε με ασφάλεια την πόλη της Κυπαρισσίας.
Η κατάσταση της επαρχίας του Αγίου ήταν οικονομικά, εκκλησιαστικά και ηθικά απελπιστική. Όσο υπήρχε στην Πελοπόννησο η Τουρκική κατάσταση, η θέση των Χριστιανών από οικονομική πλευρά ήταν δεινή. Η θρησκευτική κατάσταση, παρά την ευεργετική δράση των μοναχών του Λουσίου και της σχολής της μονής Φιλοσόφου και όποιων άλλων, δεν διέφερε και πολύ, τα δύσκολα εκείνα χρόνια, από την κατάσταση της υπόδουλης χώρας.
Ο Άγιος Αθανάσιος άρχισε αμέσως τον αγώνα προκειμένου να αντιμετωπίσει τα διάφορα προβλήματα και να βελτιώσει την κατάσταση. Πρώτο μέλημά του ήταν η εξεύρεση κατάλληλων νέων για τι ιερατικό αξίωμα. Προκειμένου να πετύχει τον στόχο του ο Άγιος σύστησε σχολεία για την στοιχειώδη λειτουργική και λοιπή εκπαίδευση των υποψηφίων και παράλληλα παραιτήθηκε από κάθε συνηθισμένη τότε οικονομική προσφορά, που δινόταν εκ μέρους τους στον Αρχιερέα για την συντήρηση του ιδίου και της Επισκοπής. Πιστεύοντας ο Άγιος πως η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ο ιερός θεσμός, που διατηρεί την γνήσια πίστη στον Χριστό και ο συνεκτικός κρίκος, που ενώνει τους υπόδουλους Έλληνες και συντηρεί την εθνική συνείδηση και ακόμα πως οι εκκλησίες είναι το κέντρο αναφοράς και το σημείο συναντήσεως και κοινωνίας των δύστυχων Ελλήνων, φρόντισε για την επισκευή και συντήρησή τους, όσο βέβαια αυτό ήταν εφικτό και από οικονομικής πλευράς και από πλευράς χορηγήσεως αδείας από τους Τούρκους. Ο Άγιος ενδιαφέρθηκε και για τα μοναστήρια, τις ιερές αυτές εστίες της σωτηρίας, τα κέντρα φωτισμού και φιλανθρωπίας, που πρωτοστάτησαν στον αγώνα για την ελευθερία του υπόδουλου Γένους.
Προς το ποίμνιό του ο Άγιος Αθανάσιος στάθηκε αληθινός Επίσκοπος και μιμητής του Χριστού, που ενδιαφέρθηκε όχι μόνο για τους τόπους λατρείας, αλλά και για την διακονία του λαού του, προκειμένου να τον ανακουφίσει από τα καθημερινά δεινά της ζωής και της δουλειάς. Η αγάπη του προς τα ορφανά, τις χήρες, τους ανήμπορους γέροντες, τους διωκόμενους και αδικούμενους ήταν μοναδική.
Ο Τριαδικός Θεός παρέσχε στον Άγιο «μισθό» και τον αξίωσε ήδη από την επίγεια ζωή του αλλά και μετά την κοίμησή του να επιτελεί σημεία και θαύματα. Αναφέρεται πως, όταν ο Άγιος λειτουργούσε, την στιγμή που έβγαινε στην Ωραία Πύλη να πει το «Κύριε, Κύριε, ἐπίβλεψον ἐξ οὐρανοῦ καὶ ἴδε…», οι πιστοί έβλεπαν μπροστά στο στόμα του ένα φεγγοβόλο αστέρι.
Έτσι, αφού ποίμανε θεοφιλώς το ποίμνιό του και διακόνησε την Εκκλησία του Χριστού, ο Άγιος Αθανάσιος κοιμήθηκε μετά από ολιγοήμερη ασθένεια το 1707 μ.Χ. ή το 1708 μ.Χ. (κατά άλλους το 1735 μ.Χ.). Λίγα χρόνια αργότερα, μεταξύ των ετών 1710 - 1713 έγινε η εκταφή του και το ιερό λείψανο βρέθηκε στο μεγαλύτερο μέρος του αδιάλυτο και μυροβόλο.
saint.gr

Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Αρχιερατική Θεία Λειτουργία τελέσθηκε την Δευτέρα του Πάσχα, 21η Απριλίου 2014, στον Πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Νεομάρτυρος Δημητρίου Τριπόλεως.


Αρχιερατική  Θεία Λειτουργία  τελέσθηκε την Δευτέρα  του Πάσχα, 21η Απριλίου 2014, στον Πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Νεομάρτυρος  Δημητρίου  Τριπόλεως.
Ο Σεβ. Μητροπολίτης Μαντινείας και Κυνουρίας κ.κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ τέλεσε την Αναστάσιμη θεία Λειτουργία, πλαισιωμένος εκ των Ιερέων του Ιερού Ναού,  πλήθους Ενοριτών και Τριπολιτών.
Η μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος  Δημητρίου  Τριπόλεως εορτάζεται την 14η Απριλίου εκάστου έτους. Την φετινή χρονιά έτυχε να συμπίπτει με την  Μεγάλη Δευτέρα, σύμφωνα με το Εκκλησιαστικό τυπικό και πάντα με το πνεύμα των ημερών της  Αγίας  και Μεγάλης Εβδομάδος,  η εορτή μεταφέρθηκε την Δευτέρα του Πάσχα.
Σημειώνουμε δε,  ότι  την 22αν  Μαΐου εκάστου έτους, συνεορτάζεται η μνήμη των Αγίων Νεομαρτύρων Δημητρίου και Παύλου, και είναι η ξεχωριστή ημέρα  που αγάλλεται η Τρίπολη και  Εορτάζει η Ιερά μας Μητρόπολη.




πολυτίκιον
Τν ρκάδων τόν γόνον, καί τς Χίου νάστημα
καί τό περιώνυμον ντως, τς Τριπόλεως καύχημα,
Δημήτριον τόν νέον ο πιστοί γεραίροντες ς Μάρτυρα Χριστονυμνήσωμεν βοντες, τν γίοις θαυμαστ Θε μν·
Δόξα τ νισχύσαντι ατόν· δόξα τ στεφανώσαντι·
δόξα τ νεργοντι δι' ατο πσιν άματα.



Ο  Νεομάρτυς Δημήτριος
Ο  Νεομάρτυς Δημήτριος γεννήθηκε στην Λιγούδιστα, σημερινή Χώρα της Τριφυλίας, περί το 1779. Νωρίς έχασε την μητέρα του και έζησε με τον μικρότερο αδελφό του την ορφάνια, αλλά και την σκληρότητα της δεύτερης συζύγου του πατέρα του. Έτσι αναγκάστηκε να φύγει από το χωριό του και να πάει στην Τρίπολη για να εργαστεί και να ζήσει. Εκεί έμπλεξε με μία τουρκοπαρέα που τον ξελόγιασε και του βρήκε εργασία μεν, αλλά έχασε τον θησαυρό της ψυχής του, αφού αλλαξοπίστησε, έγινε μουσουλμάνος και ονομάστηκε Μεχμέτ.
Αργότερα κατενόησε το βαρύ του σφάλμα και έφυγε από την Τρίπολη για να φτάση στην Σμύρνη, όπου εργαζόταν μετανοημένος και σκεπτόμενος πώς θα ξεπλύνει τη μεγάλη ντροπή. Πέρασε από την Σμύρνη στις Κυδωνιές και από εκεί στη Χίο ,όπου συνάντησε τον Άγιο Μακάριο, Επίσκοπο Κορίνθου, ο οποίος  ησύχαζε εκεί. Στον Άγιο Μακάριο εξομολογήθηκε και εκεί πήρε τη μεγάλη απόφαση, να επιστρέψει στην Τρίπολη, όπου είχε αρνηθεί τον αληθινό Θεό, και να ομολογήσει ότι είναι πάλι Χριστιανός Ορθόδοξος, ότι είναι ο Δημήτριος. Έτσι και έγινε. Αφού έφτασε στην Τρίπολη, περνώντας από το σεβάσμιο Μοναστήρι της Παναγίας της Γοργοεπηκόου όπου διανυκτέρευσε και από το Μερκοβούνι, όπου ξεκουράστηκε κάτω από ένα βαθύσκιο δέντρο, (σήμερα στο τόπο αυτό υπάρχει μεγαλοπρεπής Ιερός Ναός επ  ονόματι του Νεομάρτυρος και είναι ο Ενοριακός Ναός του Μερκοβουνίου), και από τον Άγιο Νικόλαο των Στρατώνων (εκκλησάκι κοντά στο στρατόπεδο της Τριπόλεως), συνήντησε τον Αρχιερατικό Επίτροπο της Τριπόλεως, Ιερέα Άντώνιο, εφημέριο του τότε Μητροπολιτικού Ναού του Αγίου Δημητρίου της Τριπόλεως, στον οποίον εκμυστηρεύτηκε την μεγάλη του απόφαση. Μετά από λίγες ημέρες, την Τρίτη της Εβδομάδος του Θωμά, 14 Απριλίου του 1803, ομολόγησε με θάρρος και παρρησία μεγάλη την πίστη του στον αληθινό Θεό και αξιώθηκε μαρτυρικού στεφάνου, την κεφαλήν αποτμηθείς υπό του απίστου τυράννου πλησίον της σιταγοράς της Τριπόλεως, στον τόπο όπου ευρίσκεται σήμερα Ιερός Ναός τιμώμενος στη μνήμη Του.
Τον βίο του έγραψε ο Νικηφόρος ο Χίος, μαθητής του Αγίου Μακαρίου και ο Ιωσήφ Νικολάου Καρώνης, τότε διάκονος του Δεσπότη της Τριπολιτσάς και μετέπειτα Επίσκοπος Ανδρούσης, ο οποίος συνέθεσε και την  ασματική ακολουθία προς τιμήν του Αγίου, ευθύς μετά το μαρτύριό του.
Ο Διάκονος Ιωσήφ, παρηκολούθησε την πορεία προς το μαρτύριο του Νεομάρτυρος Αγίου Δημητρίου και διασώζει μέσα από τους  ύμνους και το συναξάρι συγκλονιστικά στοιχεία.
Ενώ ο Μάρτυς οδηγείτο στο μαρτύριο οι Τριπολιτσιώτες, αψηφώντας το φόβο, έτρεχαν κοντά του, με αναμμένα κεριά και λιβανιστήρια μέσα στα οποία έκαιαν θυμίαμα και τον παρακαλούσαν να δέεται γι’ αυτούς, όταν θα βρεθή στη Βασιλεία του Θεού.
Μετά την αποτομή της Τιμίας Κεφαλής του ο Διάκονος Ιωσήφ, έβαψε το μαντήλι του στο αίμα του Μάρτυρος και με αυτό εσταύρωσε το ετοιμοθάνατο παιδί του αδελφού του, το οποίο αμέσως εθεραπεύθη. Πρόκειται για το πρώτο θαύμα, το οποίο επετελέσθη δια των πρεσβειών του Αγίου και μετά το οποίο πολλά άλλα επηκολούθησαν κυρίως θεραπείες δαιμονιζομένων. Πολλοί εξ αυτών φώναζαν «Μας έκαψε ο κοψοκέφαλος» εννοώντας τον αποτμηθέντα την κεφαλήν, τρισμακάριον Δημήτριον. Το Λείψανό του ακέφαλο, το πέταξαν οι Τούρκοι μετά τρεις ημέρες, έξω από τα τείχη της πόλεως, απ  όπου, το πήραν ευλαβικά τα άγια χέρια των Μοναχών της Ιεράς Μονής του Αγίου Νικολάου των Βαρσών και το μετέφεραν στο Μοναστήρι, όπου το ενεταφίασαν με τις μαρτυρικές τιμές εντός του Ιερού Ναού. (Ο τάφος του δεικνύεται μέχρι σήμερα, δεξιά των εισερχομένων στο Καθολικό της Μονής).
Η Αγία Κάρα Του, ετάφη εντός του Ιερού Βήματος του Ιερού Ναού του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου Τριπόλεως, πίσω από την Αγίαν Τράπεζα, από τον Ιερέα – Οικονόμο π. Αντώνιο. Εκ του τόπου όπου ετάφη η Αγία Κάρα ανέβλυσε μύρον. Σήμερα η Αγία Κάρα, ευρίσκεται στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Βασιλείου Τριπόλεως, σε αργυρά Λειψανοθήκη, τοποθετημένη σε καλλιμάρμαρο προσκυνητάρι.
Τα υπόλοιπα Λείψανά Του τοποθετήθηκαν κατ’ αρχάς, μετά την ανακομιδή (1909) σε ξύλινη λειψανοθήκη και αργότερα σε αργυρά, η οποία τα τελευταία έτη  αντικαταστάθηκε με άλλη βαρύτιμη αργυρά λάρνακα, η οποία τοποθετήθηκε σε ξυλόγλυπτο κουβούκλιο εντός του Καθολικού της Ιεράς Μονής Βαρσών.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
+ Ιερεύς Ιωάννης  Σουρλίγγας

Σάββατο 5 Απριλίου 2014

Ο ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΤΡΙΠΟΛΗ

γγελος πρωτοστάτης,οὐρανόθεν ἐπέμφθη,
εἰπεῖν τῇ Θεοτόκω τὸ Χαῖρε καὶ σὺν τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ,
σωματούμενόν σε θεωρῶν, Κύριε,ἐξίστατο καὶ ἵστατο,
κραυγάζων πρὸς Αὐτὴν τοιαῦτα Χαῖρε, δ' ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει,
χαῖρε, δι' ἧς ἡ ἀρὰ ἐκλείψει.Χαῖρε,
 τοῦ πεσόντος Ἀδάμ ἡ ἀνάκλησις,
χαῖρε, τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις.
Χαῖρε, ὕψος δυσανάβατον ἀθρωπίνοις λογισμοῖς,
χαῖρε, βάθος δυσθεώρητον καὶ ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς.
Χαῖρε, ὅτι ὑπάρχεις Βασιλέως καθέδρα,
χαῖρε, ὅτι βαστάζεις τὸν βαστάζοντα πάντα.
Χαῖρε, ἀστὴρ ἐμφαίνων τὸν ἥλιον,
χαῖρε, γαστὴρ ἐνθέου σαρκώσεως.Χαῖρε, δι' ἧς νεουργεῖται ἡ κτίσις,
χαῖρε, δι' ἧς βρεφουργεῖται ὁ Κτίστης.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.


Ιδιαίτερη είναι η αγάπη και ξεχωριστός ο σεβασμός, με τον οποίο το σύνολο των πιστών χριστιανών  περιβάλλει την Ακολουθία του Ακάθιστου Ύμνου.
 Αγάπη και σεβασμός που πηγάζουν και εμπνέονται από το πρόσωπο προς το οποίο απευθύνεται η Ακολουθία, από την εκφραστικότητα και τον πλούτο των κειμένων, από το μελωδικό ένδυμα των λόγων.
 Αγάπη και σεβασμός που εκδηλώνονται με την ευλαβή παρουσία και ενεργό συμμετοχή στην Ακολουθία των «πιστώς προσκυνούντων και δοξαζόντων » Χριστιανών, τα απογεύματα της Παρασκευής καθ’ όλη τη διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
 Για μια ακόμη φορά  πλήθος κόσμου συνέρευσε  στον  Μητροπολιτικό  Ιερό Ναό Αγίου Βασιλείου Τριπόλεως την Παρασκευή 4η  Απριλίου 2014.
Σ' ένα Ναό κατάμεστο  από εργαζομένους, μαθητές  νέους και ενορίτες,  όπου και   τελέστηκε η Ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου της  Θεοτόκου. 
Την Ακολουθία  έψαλαν αποδίδοντας περίφημα τους ύμνους προς την Θεοτόκο η Μικτή  Χορωδία της Ιεράς Μητροπόλεως,  που απαρτίζεται από νέους και νέες υπό την καθοδήγηση του χοράρχου αυτής και Πρωτοψάλτου του Μητροπολιτικού Ιερού  Ναού Αγίου Βασιλείου Τριπόλεως κ. Βασιλείου Γεωργαρά.
Στην ως άνω Ακολουθία το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο του Μητροπολιτικού Ιερού Ναού Αγίου Βασιλείου Τριπόλεως,  διένειμε σε όλο το εκκλησίασμα, ως ευλογία από ένα βιβλιαράκι με την Ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου για να την έχουν μαζί  οι χριστιανοί μας  ως ένα ακόμα Πνευματικό όπλο καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου.  
 Η ονομασία Ακάθιστος Ύμνος οφείλεται στο ότι « ορθοστάδην τότε πάς ο λαός κατά την νύκτα εκείνην τον ύμνον τη του Λόγου Μητρὶ έμελψαν και ότι πάσι τοίς άλλοις οίκοις καθήσθαι εξ έθους έχοντες, εν τοις παρούσι της θεομήτορος ορθοὶ πάντες ακροώμεθα». Αυτά γράφει το Συναξάριο, και εντοπίζει «την νύκτα εκείνη» το καλοκαίρι του 626.
      Επίσης, από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε ο Ακάθιστος Ύμνος οι πιστοί σε κάθε ευκαιρία και αφορμή, τον έψαλαν όρθιοι και απ’ την αρχή συνδέθηκε με την εορτή του Ευαγγελισμού του οποίου την Ακολουθία το εκκλησίασμα παρακολουθούσε όρθιο.
     Σύμφωνα με το Συναξαριστή, ο Ύμνος δημιουργήθηκε το 626, μετά τη σωτηρία της Κωνσταντινούπολης από την πολιορκία των Αβάρων και των Περσών, οπότε και εψάλει για πρώτη φορά.
     Κατά το έτος 626 η Κωνσταντινούπολη πολιορκήθηκε από τους Πέρσες και Αβάρους. Ο βασιλέας Ηράκλειος απουσίαζε στη Μικρά Ασία σε πόλεμο κατά των Περσών. Τότε ο φρούραρχος Βώνος μαζί με τον Πατριάρχη Σέργιο ανέλαβαν την υπεράσπιση της αυτοκρατορίας. Ο Πατριάρχης περιέτρεχε τη πόλη με την εικόνα της Παναγίας της Βλαχερνίτισσας και ενεθάρρυνε τα πλήθη και τους μαχητές.
   Ξαφνικά έγινε φοβερός ανεμοστρόβιλος που δημιούργησε τρικυμία και κατέστρεψε τον εχθρικό στόλο και τη νύκτα της 7ης προς την 8η Αυγούστου, αναγκάσθηκαν να φύγουν άπρακτοι. Ο λαός πανηγυρίζοντας τη σωτηρία του, συγκεντρώθηκε στο Ναό της Παναγίας των Βλαχερνών και όλοι όρθιοι έψαλλαν τον από τότε λεγόμενο «Ακάθιστο Ύμνο» στην Παναγία, αποδίδοντας τα «νικητήρια» και την ευγνωμοσύνη τους στην Παναγία μας και Θεοτόκο Μαρία.
    Για να ψαλθεί όμως τότε θα πρέπει να είχε συνταχθεί νωρίτερα, καθώς δεν ήταν δυνατό να γίνει αυτό σε μια νύχτα. Κάποιοι μελετητές υποστηρίζουν ότι ο ύμνος έπρεπε να προϋπήρχε στη λειτουργική πράξη, και να ψάλθηκε τότε από μεγίστη αφοσίωση προς εγκωμιασμό της Θεοτόκου. Και προκρίθηκε αυτός ο ύμνος από κάποιον άλλον ενδεχομένως, επειδή θα ήταν κιόλας καθιερωμένος στην Αγρυπνία της 15ης Αυγούστου στη Βλαχέρνα, και επειδή το περιεχόμενό του, με χαρακτήρα διηγηματικό, δογματικό, και δοξολογικό – εγκωμιαστικό προσφερόταν για τη διάσωση και τη λύτρωση της Πόλης από τη δεινή περίσταση.
       Ο Κανόνας του Ακάθιστου είναι έργο των Ιωάννου Δαμασκηνού (οι ειρμοί) και Ιωσήφ Ξένου του Υμνογράφου (τα τροπάρια).
                                            +  Ιερεύς Ιωάννης Σουρλίγγας

Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου




Θεομητορική εορτή της Χριστιανοσύνης, σε ανάμνηση της χαρμόσυνης αναγγελίας από τον αρχάγγελο Γαβριήλ προς την Παρθένο Μαρία ότι πρόκειται να γεννήσει τον Υιό του Θεού. Τελείται στις 25 Μαρτίου.

Σύμφωνα με τον ευαγγελιστή Λουκά (α' 26-38), ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου συνέβη έξι μήνες μετά τη θαυμαστή σύλληψη του Ιωάννη του Προδρόμου από την Ελισάβετ, τη γυναίκα του Ζαχαρία, όταν ο αρχάγγελος Γαβριήλ στάλθηκε από τον Θεό προς την Παρθένο Μαριάμ (Μαρία) για να της ανακοινώσει ότι θα φέρει στον κόσμο τον Υιό του Θεού. Εκείνη την περίοδο, η Μαρία ζούσε στη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας και ήταν μνηστευμένη με τον ξυλουργό Ιωσήφ. Ο Γαβριήλ εμφανίσθηκε ξαφνικά μπροστά στη Μαρία και της απηύθυνε τον χαιρετισμό: «Χαίρε κεχαριτωμένη, ο κύριος μετά σου». Η νεαρή γυναίκα ήταν λογικό να πανικοβληθεί, αλλά ο αρχάγγελος την καθησύχασε: «Μη φοβού Μαριάμ, εύρες γαρ χάριν παρά τω Θεώ. Και ιδού συλλήψη εν γαστρί και τέξη υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν».

Μόλις συνήλθε από την ταραχή, η Μαρία γεμάτη απορία ρώτησε τον αρχάγγελο πώς θα συλλάβει, αφού δεν γνωρίζει τον άνδρα. Ο Γαβριήλ της αποκρίθηκε ότι το Άγιο Πνεύμα θα την καλύψει σαν σύννεφο και θα ενεργήσει αφανώς και μυστηριωδώς τη σύλληψη του Υιού του Θεού. Και για να γίνει πιο πιστευτός επικαλέστηκε τη θαυμαστή σύλληψη του Ιωάννου του Προδρόμου από την Ελισάβετ. Η Μαρία πείστηκε από τα λόγια του Γαβριήλ («Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου») και ο αρχάγγελος Γαβριήλ «απήλθε».

Η εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου καθιερώθηκε γύρω στον 4ο αιώνα και μετά τον ορισμό της εορτής των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου. Ως είναι ευνόητο, μεταξύ των δύο αυτών εορτών υπάρχει στενή σχέση και έπρεπε ο εορτασμός του Ευαγγελισμού να τοποθετηθεί 9 μήνες πριν από τη Γέννηση του Χριστού, ήτοι στις 25 Μαρτίου. Το εκκλησιαστικό γεγονός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου αναφέρεται και στο Κοράνιο, το ιερό βιβλίο των Μουσουλμάνων (19:16-22), μία ακόμη απόδειξη της βαθιάς επιρροής του Μωάμεθ από τη χριστιανική διδασκαλία.
Το απολυτίκιο του Ευαγγελισμου


Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον
και του απ’ αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις.
Ο υιός του Θεού υιός της Παρθένου γίνεται
και Γαβριήλ την χάριν ευαγγελίζεται.
Διό και ημείς συν αυτώ τη Θεοτόκω βοήσωμεν:
Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου.

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου έχει επηρεάσει πολλούς και σημαντικούς εικαστικούς καλλιτέχνες, όπως οι Ντούτσιο, Λεονάρντο Ντα Βίντσι, Πάολο Ντε Ματέις, Καραβάτζιο, Μποτιτσέλι, Τζιότο, Ρούμπενς, Ελ Γκρέκο (Δομήνικος Θεοτοκόπουλος) και Ντονατέλο.



ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/611#ixzz2wzPscJfk

Κυριακή 2 Μαρτίου 2014

"ΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΞΑΗΜΕΡΟΝ του Αρχιμ. Ιάκωβου Κανάκη

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ


ΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΞΑΗΜΕΡΟΝ


«Τά κείμενα περιέχουν βιώματα καί ὄχι θεωρητικές σκέψεις καί ἰδεολογίες. Σοῦ μιλοῦν στήν καρδιά καί δέν ὁμοιάζουν μέ κάποια στεγνά ἐπιστημονικά συγγράμματα πού συχνά εἶναι ἄγευστα μιᾶς τέτοιας ἐμπειρικῆς θεολογίας.
Ἡ διάθεσή μας νά «κοινωνήσουμε» τῶν νοημάτων τῶν κειμένων πού διαβάσαμε, μᾶς ἔκανε να προχωρήσουμε στήν συγγραφή τοῦ παρόντος μικροῦ πονήματος. Ἀκριβῶς ἡ διάθεση νά σᾶς προσφέρουμε ὅ,τι μᾶς ἐντυπωσίασε στά κείμενα τοῦ σπουδαίου ἐπισκόπου τῆς Καισάρειας ἁγίου Βασιλείου, μᾶς ὤθησε νά μοιραστοῦμε γραπτῶς πολλά ἀπό τά γραφόμενά του. 
Εὐχῆς ἔργον θά ἦταν ὁ καθένας πού θά διαβάσει ὅσα ἀναφέρουμε γιά τόν ἅγιο, νά προστρέξει στό πρωτότυπο κείμενό του καί ἐκεῖ νά θαυμάσει ὅσα ἐκεῖνος κήρυττε θεό- πνευστα στό ποίμνιό του. Μακάρι ὅλοι μας νά ἔχουμε τόν πόθο νά μελετοῦμε τά Πατερικά μας κείμενα πού ἔχουν τόσα νά μᾶς ποῦν, ἔστω καί ἄν σήμερα κάποιοι θεωροῦν ὅτι δέν ἔχουν θέση στή ζωή μας. 
Τά κείμενα τῶν ἁγίων μας μοσχοβολοῦν λιβάνι πού εἶναι ἀνεξίτηλο μέσα στόν χρόνο, ἐνῶ μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου γίνεται ἐντονότερη ἡ εὐωδία τους. Ἄν καί ἐκεῖνα δέν ἔπαψαν νά μοσχοβολοῦν ποτέ, ἡ δική μας ὄσφρηση εἶναι πολλές φορές θολωμένη!»
Ἀπό τόν Πρόλογο τοῦ Βιβλίου

~~~~~~~~

Συγγραφεύς : Αρχιμ. Ιάκωβος Κανάκης
Σελίδες: 216
Σχήμα: 14 x 21
Έκδοσις :Φεβρουάριος 2014
ISBN : 978-960-93-5796-8
Τιμή : 10,00 ΕΥΡΩ

Τηλέφωνο Παραγγελιών:  6949 562546

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014

Παρουσίαση του βιβλίου του καθηγητή κ Χρήστου Γερ. Σιάσου, με τίτλο: «ΟΙ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ 1833 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ»



ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Η Αιτωλική Πολιτιστική Εταιρεία και ο Λαογραφικός –
 Πολιτιστικός Σύλλογος Ι.Π. Μεσολογγίου
έχουν την τιμή να σας προσκαλέσουν στην παρουσίαση του βιβλίου 
του καθηγητή κ Χρήστου Γερ. Σιάσου, με τίτλο:

«ΟΙ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ 1833 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ»

που θα πραγματοποιηθεί στις 17 Φεβρουαρίου 2014 ημέρα Δευτέρα και ώρα 7μμ στην αίθουσα λόγου και τέχνης, στη Στοά του Βιβλίου, Πεσμαζόγλου5 &Σταδίου, Αθήνα.

Χαιρετισμοί
Εισηγητές:
- Πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμάς Συνοδινός, Ιερέας Αρχιεπισκοπής Αθηνών
- Νικόλαος Γαλέτας, Μηχανολόγος/Ηλεκτρολόγος ΕΜΠ. Σύμβουλος Διοικήσεως
- Εμμανουήλ Καραγεωργούδης, Αν. Καθηγητής Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών
Την παρουσίαση του βιβλίου θα συντονίσει ο κ. Παναγιώτης Κοντός, Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών.
Η εκδήλωση τελεί υπό την αιγίδα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κκ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ
Η παρουσία σας θα μας τιμήσει ιδιαίτερα
Ο Πρόεδρος της ΑΙ.ΠΟ.Ε.                                            Ο Πρόεδρος του Λαογραφικού Συλλόγου
Παναγιώτης Κοντός                                                                             Χρήστος Σιάσος


Χορηγός Επικοινωνίας: ΑΧΕΛΩΟΣ TV – Ρ/Σ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ & ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

Η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου προχώρησε στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου, σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση της

Αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου!


Ήδη σε κάποιες Μητροπόλεις οι καμπάνες ηχούν χαρμόσυνα για την αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη.

Ακόμη, στην ίδια ανακοίνωση, γίνεται γνωστό προς το πλήρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ότι κατόπιν εισήγησης της Κανονικής Επιτροπής, συμπεριλαμβάνεται πλέον στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας και ο Ιερομόναχος Μελέτιος, ο εν Υψενή Ρόδου.
Ο άγιος – πλέον – Πορφύριος γεννήθηκε στην Εύβοια, στον Άγιο Ιωάννη Καρυστίας, στις 7 Φεβρουαρίου 1906. Το κοσμικό του όνομα ήταν Ευάγγελος και ήταν το τέταρτο από τα πέντε παιδιά μιας φτωχής και ευσεβούς αγροτικής οικογένειας. Ο πατέρας του αναγκάστηκε να ξενιτευτεί και εργάστηκε στην κατασκευή της Διώρυγας του Παναμά. Ο μικρός Ευάγγελος πήγε στο σχολείο μόνο για δύο χρόνια, καθώς άρχισε να εργάζεται, αρχικά σε ανθρακωρυχείο της Εύβοιας και κατόπιν σε παντοπωλεία της Χαλκίδας και του Πειραιά.
Σε ένα παντοπωλείο διάβασε το βίο του αγ. Ιωάννη του Καλυβίτη και εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ, που απέκτησε μεγάλο ζήλο για το μοναχικό βίο. Σε ηλικία 13 περίπου ετών πήγε στο Άγιο Όρος και καθ’ οδόν γνωρίστηκε με τον ιερομ. Παντελεήμονα τον Πνευματικό, τον κατοπινό του Γέροντα. Ο Παντελεήμων τον παρουσίασε σαν ανεψιό του, για να μπορέσει να εισέλθει στην Αθωνική Πολιτεία.
Ο νεαρός Ευάγγελος έζησε μαζί με το Γέρ. Παντελεήμονα και τον π. Ιωαννίκιο στην καλύβη του Αγ. Γεωργίου στα Καυσοκαλύβια. Έδειξε μεγάλο ζήλο στα καθήκοντά του, τόσο στο ναό και τη μελέτη, όσο και στις πολλές χειρωνακτικές εργασίες της καλύβης. Όπως έλεγε αργότερα ο ίδιος, δούλευε διαρκώς, για να μη μένει αργός και εφάμαρτος ο λογισμός του. Μετά από λίγο καιρό εκάρη μοναχός με το όνομα Νικήτας.
Οι έντονοι ασκητικοί αγώνες του σύντομα καρποφόρησαν και απέκτησε ως δωρεά της θείας χάριτος το διορατικό χάρισμα. Παράλληλα, όμως, οι κακουχίες της ασκητικής ζωής και η σωματική εξασθένιση από τον υποπιασμό της σάρκας, τον οδήγησαν στην προσβολή από μία σοβαρή πλευρίτιδα. Αναγκάστηκε, έτσι, να εγκαταλείψει τον Άθω και σε ηλικία 19 ετών μετέβη στην Ι. Μονή Αγ. Χαραλάμπους Λευκών Ευβοίας, μέχρι να αποκατασταθεί η υγεία του.
Σε ηλικία 21 ετών γνωρίστηκε με τον Αρχιεπίσκοπο Σινά Πορφύριο, ο οποίος εντυπωσιάστηκε από την πνευματική καλλιέργεια του νεαρού μοναχού και στις 26 Ιουλίου του 1926 τον χειροτόνησε διάκονο, ενώ την επομένη, του Αγ. Παντελεήμονος, τον προεχείρισε στο βαθμό της ιερωσύνης, δίνοντάς του το όνομα Πορφύριος.
Λίγο αργότερα χειροθετήθηκε Πνευματικός και διακόνησε σε διάφορες περιοχές της Εύβοιας. Μεταξύ 1940-1973 υπηρέτησε ως εφημέριος στο Ι. Παρεκκλήσιο του Αγ. Γερασίμου στην Πολυκλινική Αθηνών, “στην έρημο της Ομονοίας”, όπως έλεγε ο ίδιος χαριτολογώντας. Κατόπιν δεχόταν τα πνευματικά του τέκνα στον Αγ. Νικόλαο Καλλισίων Πεντέλης, όπου από το 1955 είχε μισθώσει ένα μικρό ναΰδριο. Αργότερα εγκαταβίωσε σε μικρό οικίσκο στο Μήλεσι Ωρωπού.
Χαρακτηριστικό του αγίου ήταν η μεγάλη ευσπλαχνία και βαθιά αγάπη που επιδείκνυε προς τα πνευματικά του τέκνα. Έτσι ερμηνεύεται και το πλήθος των πιστών που προσέτρεχαν να βρουν ανάπαυση και παρηγοριά κάτω από το πετραχήλι του. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του η υγεία του επιδεινώθηκε ραγδαία, έχασε την όρασή του και ταλαιπωρήθηκε από έσχατη εξάντληση. Παρ’ όλα αυτά όμως εξακολουθούσε να προσφέρει απλόχερα τις συμβουλές και την αγάπη του στους πολυάριθμους επισκέπτες του.

Κοιμήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 1991.
Αποκαλυπτική της κατά Χριστόν σοφίας και της μεγάλης ταπείνωσης που τον χαρακτήριζε, είναι η πνευματική του διαθήκη, που παραθέτουμε στη συνέχεια:

Αγαπητά πνευματικά μου παιδιά,
Τώρα που ακόμη έχω τας φρένας μου σώας, θέλω να σας πω μερικές συμβουλές. Από μικρό παιδί όλο στις αμαρτίες ήμουνα. Και όταν με έστελνε η μητέρα μου να φυλάξω τα ζώα στο βουνό, γιατί ο πατέρας μου, επειδή ήμασταν πτωχοί, είχε πάει στη διώρυγα του Παναμά, για εμάς τα παιδιά του, εκεί που έβοσκα τα ζώα, συλλαβιστά διάβαζα το βίο του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτου και πάρα πολύ αγάπησα τον Άγιο Ιωάννη και έκανα πάρα πολλές προσευχές, σαν μικρό παιδί που ήμουνα 12-15 χρόνων, δεν θυμάμαι ακριβώς καλά. Και θέλοντας να τον μιμηθώ, με πολύ αγώνα, έφυγα από τους γονείς μου κρυφά και ήλθα στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους και υποτάχθηκα σε δύο Γέροντες αυταδέλφους, Παντελεήμονα και Ιωαννίκιο. Μου έτυχε να είναι πολύ ευσεβείς και ενάρετοι και τους αγάπησα πάρα πολύ και γι’ αυτό, με την ευχή τους, τους έκανα άκρα υπακοή. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ, αισθάνθηκα και μεγάλη αγάπη και προς το Θεό και πέρασα πάρα πολύ καλά. Αλλά, κατά παραχώρηση Θεού, για τις αμαρτίες μου, αρρώστησα πολύ και οι Γέροντές μου μου είπαν να πάω στους γονείς μου στο χωριό μου εις τον Άγιο Ιωάννην Ευβοίας.
Και ενώ από μικρό παιδί είχα κάνει πολλές αμαρτίες, όταν ξαναπήγα στον κόσμο, συνέχισα τις αμαρτίες, οι οποίες μέχρι σήμερα έγιναν πάρα πολλές. Ο κόσμος όμως με πήραν από καλό και όλοι φωνάζουνε ότι είμαι άγιος. Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου. Όσα ενθυμόμουνα βεβαίως τα εξομολογήθηκα και γνωρίζω ότι γι’ αυτά που εξομολογήθηκα με συγχώρησε ο Θεός, αλλά όμως τώρα έχω ένα συναίσθημα ότι και τα πνευματικά μου αμαρτήματα είναι πάρα πολλά και παρακαλώ όσοι με έχετε γνωρίσει να κάνετε προσευχή για μένα, διότι και εγώ, όταν ζούσα, πολύ ταπεινά έκανα προσευχή για σας. Αλλά όμως, τώρα που θα πάω για τον ουρανό, έχω το συναίσθημα ότι ο Θεός θα μου πη: Τι θέλεις εσύ εδώ; Εγώ ένα έχω να του πω: Δεν είμαι άξιος, Κύριε, για εδώ, αλλά ό,τι θέλει η αγάπη σου ας κάμη για μένα. Από εκεί και πέρα, δεν ξέρω τι θα γίνη. Επιθυμώ όμως να ενεργήση η αγάπη του Θεού.
Και πάντα εύχομαι τα πνευματικά μου παιδιά να αγαπήσουν το Θεό, που είναι το παν, για να μας αξιώση να μπούμε στην επίγειο άκτιστη Εκκλησία του. Γιατί από εδώ πρέπει να αρχίσουμε. Εγώ πάντα είχα την προσπάθεια να προσεύχωμαι και να διαβάζω τους ύμνους της Εκκλησίας, την Αγία Γραφή και τους βίους των Αγίων μας και εύχομαι και εσείς να κάνετε το ίδιο. Εγώ προσπάθησα με τη χάρι του Θεού να πλησιάσω τον Θεό και εύχομαι και σεις να κάνετε το ίδιο.

Παρακαλώ όλους σας να με συγχωρέσετε για ό,τι σας στενοχώρησα
Ιερομόναχος Πορφύριος
Εν Καυσοκαλυβίοις τη 4/17 Ιουνίου 1991