Ο Αλ. Τσίπρας πρότεινε στον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας;

Οι συνεργάτες του κ. Τσίπρα επιμένουν στην προσπάθειά τους και ευελπιστούν ότι θα τον πείσουν να αποδεχθεί την πρόταση...

Ενα σενάριο που ανατρέπει τα πάντα στην υπόθεση της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, διακινείται τις τελευταίες ώρες στα δημοσιογραφικά γραφεία.

Σύμφωνα με πληροφορίες του Βήματος, η κυβέρνηση Τσίπρα έχει κάνει κίνηση προκειμένου να πετύχει να πείσει τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο, να αποδεχθεί τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Τη βολιδοσκόπηση έχουν κάνει στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που συνδέονται με το Αγιο Ορος. Οπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, ο Αρχιεπίσκοπος επικαλείται το ποίμνιό του στην Αλβανία και το κοινωνικό έργο που εκεί προωθεί και δεν έχει απαντήσει θετικά.

Ωστόσο οι συνεργάτες του κ. Τσίπρα επιμένουν στην προσπάθειά τους και ευελπιστούν ότι θα τον πείσουν να αποδεχθεί την πρόταση.

Οι αντιδράσεις που προκαλεί στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ ενδεχόμενη πρόταση στον αντιπρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας κ. Δημ. Αβραμόπουλο οδηγεί τον πρωθυπουργό στην αναζήτηση και μη πολιτικού προσώπου.

  Βιογραφικό    

Ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος (Γιαννουλάτος του Γερασίμου) γεννήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1929 στον Πειραιά. Υπήρξε προηγουμένως επίσκοπος Ανδρούσης, καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και γενικός Διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Μετά τα εγκύκλια μαθήματα σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών όπου και έλαβε το πτυχίο του το 1952. Παράλληλα με τις θεολογικές του σπουδές αναμείχθηκε με οργανώσεις ορθόδοξης νεολαίας. Το 1960 χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος -Αρχιμανδρίτης το 1964. Παράλληλα ξεκίνησε ιεραποστολικές εξορμήσεις στην Αφρική και κυρίως στην Ουγκάντα. Εκεί έμαθε τις τοπικές διαλέκτους, αναγκάστηκε όμως να αποχωρήσει όταν προσβλήθηκε από μαλάρια. Στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στις Φιλοσοφικές Σχολές του Αμβούργου και Μαρβούργου στη Γερμανία (1965-1969) ως υπότροφος του γερμανικού Ιδρύματος «Alexander von Humboldt».

Μετά την επιστροφή του στην Αθήνα οργάνωσε και διεύθυνε το Διορθόδοξο Ιεραποστολικό Κέντρο «Πορευθέντες» καθώς επίσης και το Διορθόδοξο Κέντρο Αθηνών της Εκκλησίας της Ελλάδος (1971-1975). Η προσφορά του αναγνωρίστηκε σύντομα με τη χειροτονία του σε επίσκοπο Ανδρούσης το1972. Τον ίδιο χρόνο ανέλαβε έκτακτος καθηγητής Ιστορίας των Θρησκευμάτων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Διευθυντής του Τομέα Θρησκειολογίας και Κοινωνιολογίας και Κοσμήτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και από το 1976 τακτικός καθηγητής. Έγινε επίσης γενικός διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Παράλληλα ανέπτυξε και επιστημονική δραστηριότητα. Εξέδιδε το περιοδικό «Πορευθέντες» στην ελληνική και αγγλική σε όλη τη δεκαετία 1960-1970. Το 1981, μετά την πλήρη αποκατάσταση της υγείας του, αναχώρησε και πάλι για την Αφρική, αυτή τη φορά ως Μητροπολίτης Ανατολικής Αφρικής. Η δικαιοδοσία του εκεί περιλάμβανε την Κένυα, την Ουγκάντα και την Τανζανία, όπου πραγματοποίησε τεράστιο έργο αναφορικά με τη λειτουργία της εκεί εκκλησίας. Μετά από 10 χρόνια επέστρεψε στην Αθήνα.

Mιλά Γαλλικά, Γερμανικά, Αγγλικά. Μελέτη λατινικής, Ισπανικής, Ιταλικής, Ρωσικής, Σουαχίλι, Αλβανικής.

_____________

- από το: http://arouraios.gr/2015/02/o-tsipras-proteinei-ton-arciepiskopo/#sthash.A4NlWD1P.dpuf

Πορφυριοs Συμπεριφορα Των Γονεων προs Τα Παιδια

Ἡ ἀγάπη ὡς μεταμορφωτική καί ἀναστάσιμη δυναμική Πατήρ Νικόλαος Ἀ. Πέττας

 

Ἐπετειακό ἀφιέρωμα μέ τή συμπλήρωση 15 ἐτῶν

ἀπό τήν ὁσιακή κοίμηση τοῦ π. Νικολάου.

Ἡ συνάντηση σέ δεδομένη στιγμή τῆς ζωῆς μέ ἕναν ἅγιο ἄνθρωπο εἶναι ἐμπειρία τῆς ὕπαρξης. Ἀφήνει τό ἀποτύπωμα τῆς ἀγάπης στό πρόσωπό σου καί ἔχει χαρακτηριστική αὐθεντικότητα. Δέν κατηγοριοποιεῖται, ἀλλά, χρησιμοποιώντας τό δίαυλο τῆς πίστης, ἀπευθύνεται στήν καρδιά. Τό πρόσωπο αὐτό γίνεται καθοριστικά παρόν στήν ἱστορική σου στιγμή. Γιά τόν π. Νικόλαο Πέττα ἔχουν γραφτεῖ πολλά, ἔχουν μαρτυρηθεῖ ἀκόμη περισσότερα καί μᾶλλον αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς αἰσθητοποίησης ὅτι ὁ κόσμος κέρδισε ἕναν ἀκόμη ἄνθρωπο, πού μεσιτεύει γιά τή σωτηρία του.

Ἄν δέν συμβεῖ νά γνωρίσεις ἕναν τέτοιο ἄνθρωπο πρίν ἀπό τήν κοίμησή του, οἱ πληροφορίες ἔρχονται ἀπό ἄλλους, οἱ ὁποῖοι τόν ἔζησαν καί εἶχαν τήν εὐκαιρία νά γευθοῦν ἀπό κοντά τήν ἀγάπη καί τό ποιμαντικό του ἐνδιαφέρον. Παρεκτός, κι ἄν εὐδοκηθεῖ νά τόν γνωρίσεις ἀπό δικές του ἐνέργειες, ἀπό δική του προσέγγιση, μέ κάποια ἀφορμή, μετά τόν θάνατό του. Ἀκόμη καί τότε  ἡ ἐμπειρία σου εἶναι ἄμεση, τέλεια καί προσωπική. Ἄμεση, διότι δέν μεσολαβεῖ κάποιος τρίτος, τέλεια, διότι ἔχει ἕναν ἤ περισσότερους σκοπούς, πού προάγουν τήν κατά Χριστόν τελείωση, καί προσωπική, ἐπειδή ἀνήκει στή σφαίρα τῆς προσωπικῆς σου ἀλληλεπίδρασης μέ ἕνα συγκεκριμένο πρόσωπο. Ἡ ἐμπειρία αὐτή ἀποκτᾶ ἰδιαίτερη δυναμική γιά σένα, τήν πορεία σου καί τό περιβάλλον σου.

Ἀπό μόνο του τό γεγονός τῆς μεσιτείας ἑνός Ἁγίου ἔχει μία πατρική ποιότητα. Σημαίνει ὅτι κάποιος σκύβει μέ ἐνδιαφέρον καί ἀγάπη στό ἀδιέξοδο καί, μπαίνοντας σέ μία διαλεκτική, νιώθει τό πρόβλημα καί ἀνταποκρίνεται μέ φροντίδα καί περίσσεια ἀγάπης στό πρόσωπό σου. Ἕνας ἄνθρωπος, πού ἔζησε καί ἀγάπησε, ἀναλαμβάνει τήν ἀνάγκη σου. Μέ τή μεσιτεία ἑνός Ἁγίου αἰσθητοποιεῖται ἡ ἀλήθεια τῆς ζωῆς ὡς σχέση.

Στόν π. Νικόλαο βλέπει κανείς ἕναν ἄνθρωπο συγκινημένο ἀπό τήν ἀλήθεια ὅτι ὁ Χριστός χάρισε καί χαρίζει τόν ἑαυτό Του στόν κόσμο, ἀλλά καί τή θερμή ἀνταπόκριση νά χαρίσει μέ τή σειρά του καί ὁ ἴδιος τόν ἑαυτό τοῦ σ’ Αὐτόν. Ἕνα ἰδιαίτερο πνευματικό φιλότιμο, χάρισμα σέ μία καρδιά πατρική, μέ πολύ ζεστές ἐκφράσεις γνήσιας κατά Χριστόν ἀγάπης στούς ἀνθρώπους, πού διακονοῦσε: τούς ἐνορίτες, τούς μαθητές του, ὅσους εἶχε ἀναλάβει νά στερεώνει πνευματικά. Ἀγάπη ἀκριβή, πού μυστικά λειτουργοῦσε μέ τήν προσευχή. Ἀγάπη πνευματικά καί ὑλικά πλουσιοπάροχη γιά τόν κόσμο, πού πονοῦσε, πού δέν κατανοοῦσε, πού ἴσως συκοφαντοῦσε. Ἡ ἐκδήλωση  αὐτῆς τῆς ἀγάπης ἐξωτερικά ἐκφραζόταν μέ συμπεριφορά, πού ἀντανακλᾶ μία φανέρωση τοῦ Θεοῦ.  Μέ αὐτόν τόν ἁγιοπνευματικό τρόπο ὁ π. Νικόλαος ἔγινε δῶρο γιά τόν κόσμο, συνειδητός λειτουργός τῶν χαρισμάτων τοῦ Θεοῦ, φορέας τῆς Χάριτος. Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος εὐτυχισμένος, καί γι’ αὐτό εὐχαριστιακός, χορτασμένος ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, καί γι’ αὐτό γενναιόδωρος στήν ἀγάπη πρός τούς ἄλλους, ἄνθρωπος κενωτικός. Δίδαξε μέ τόν ἀγώνα γιά τήν κάθαρση τῆς καρδιᾶς του, τήν κατάκτηση τοῦ κατά Χριστόν ἑαυτοῦ, τή σμίλευση τοῦ κατά Χριστόν προσώπου. Ὁ π. Νικόλαος ἦταν  ἕνα παράδειγμα τῆς ἀλήθειας ὅτι ἡ καθαρή καρδιά εἶναι ὁ τρόπος τῆς ἀπαρτίωσης τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου.

Ἡ ζωή ἑνός ἀνθρώπου, πού πορεύεται μέ τόν τρόπο αὐτό,  κηρύττει τήν Ἀνάσταση. Αὐτό συμβαίνει στήν ὁλοκληρία τοῦ βίου του, μέ ὁτιδήποτε  ἀντίξοο μπορεῖ αὐτός νά περιέχει στή διάρκειά του, ἀκόμη καί ἄν αὐτό ὑπερβαίνει τά ὅρια ἀντοχῆς τῆς προσωπικότητάς του, ὅπως ὁ θάνατος ἑνός παιδιοῦ. Ὁ π. Νικόλαος ἦταν «σαρκωμένο» παράδειγμα τῆς Ἀναστάσιμης δυναμικῆς, πού νοηματοδοτεῖ ἀλλιῶς τά γεγονότα καί, προσφέροντας ἄλλη  προοπτική, μεταμορφώνει τά πάντα γύρω της. Ἡ ζωή του ἦταν στήν πραγματικότητα δοξασμένη. Μόνο πού αὐτή ἡ δόξα, στά μάτια τοῦ κόσμου, μερικές φορές φάνταζε εἴτε παράδοξη καί σκληρή εἴτε ἀδιάφορη ἤ ἁπλῶς ἀνόητη καί ἀνώφελη. Πάντως σέ πολλούς ἦταν ἀκατάληπτη. Ὁ π. Νικόλαος τά εἶχε δώσει ὅλα στό Χριστό. Ἀκόμη καί τόν πόνο τῆς γονεϊκῆς καρδιᾶς γιά τήν ἀπώλεια τοῦ ἀγαπημένου παιδιοῦ.

Ὅταν κάποιος ἔχει δώσει τόν ἑαυτό του στή διακονία τοῦ ἀνθρώπου, πιστεύοντας στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, τότε παύει νά ἀνήκει μόνο  στήν οἰκογένειά του μέ τή στενή συγγενική ἔννοια τοῦ ὄρου∙ ἀνήκει σέ μία διευρυμένη οἰκογένεια, οἰκουμενική, πού δέν τήν συνδέουν ἀπαραιτήτως δεσμοί αἵματος, ἀλλά ἡ κοινή πίστη στό Χριστό καί ἡ συνείδηση τῆς ἀδιάρρηκτης κοινωνίας μέ ὅλους, ὅσοι βρίσκονται στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.  Τό χάρισμα τῆς πατρότητας ὑπάρχει καί λειτουργεῖ γιά χάρη ὅλου τοῦ κόσμου καί ὁ ἰδιαίτερος χαρακτήρας τῆς πατρικότητας τῆς στάσης καί συμπεριφορᾶς ἑνός ἀνθρώπου, πού χαριτώθηκε καί ἁγίασε ἀπευθύνεται καί ἐκδηλώνεται σέ ὅλους τους ἀνθρώπους, γιατί αὐτός γίνεται ἀληθινός πατέρας τους καί  ἐξακολουθεῖ νά τούς ἀναγεννᾶ κατά πνεῦμα.

Ἡ ἰδιότητα τῆς πνευματικῆς πατρότητας ἔχει οἰκουμενική προοπτική. Σ΄ αὐτό τό πλαίσιο παρατηροῦμε τούς Ἁγίους  νά βρίσκονται στό πλευρό ἀνθρώπων, πού δέν γνώρισαν ποτέ, νά τούς καθοδηγοῦν, νά τούς διδάσκουν καί νά ἔχουν ἀναλάβει τήν προστασία τους. Μέ τόν προσωπικό καί ἰδιαίτερό του τρόπο ὁ π. Νικόλαος ἀκόμη δείχνει τήν ἀγάπη καί τή φροντίδα του σέ ὅλους, ὅσοι τόν χρειάζονται καί τόν ἐπικαλοῦνται. Εἰδικά γρήγορα ἀνταποκρίνεται σέ βρέφη καί σέ μικρά παιδιά. Μερικά ἀναφέρουν ὅτι τόν εἶδαν νά τά ἐπισκέπτεται. Ἄν καί αὐτό  εἶναι ἕνα μυστήριο, πού πολλοί ἀπό ἐμᾶς ἀδυνατοῦν νά ἐξηγήσουν, ἡ ἐπίσκεψή του σέ παιδάκια εἶναι γεγονός ἀδιαμφισβήτητο.

Σέ αὐτό τό σημεῖο ἔχω νά ἀναφέρω μία συγκινητική ἐμπειρία ἀνταπόκρισης τοῦ π. Νικολάου σέ ἐπίκληση τῆς βοήθειάς του ἀπό μέρους μου. Τό πρόβλημα ἦταν οἱ ἡμικρανίες ἀπό μία ἰγμορίτιδα, πού εἶχε ἀρχίσει νά ἐνοχλεῖ μέ πολύ ἔντονους πόνους. Δυνατότητα γιά ἄδεια ἀνάρρωσης ἀπό τήν ἐργασία δέν ὑπῆρχε, γιατί ἦταν περίοδος αἰχμῆς. Βράδυ καί ταλαιπωρημένη ἀπό τόν πόνο καί τά ξενύχτια ἀπό τό μεγάλωμα ἑνός μωροῦ, πού δέν εἶχε ἀκόμη χρονίσει, προσπαθοῦσα νά σκεφτῶ τί θά μποροῦσε νά μέ βοηθήσει. Παρατήρησα τότε τήν φωτογραφία τοῦ παπα-Νικόλα σέ ἕνα ἀφιέρωμα, τό ὁποῖο δέν εἶχα προλάβει νά διαβάσω, ἀλλά τό εἶχα στά ὑπ' ὄψιν. Σκέφτηκα ἀρχικά νά πῶ τήν δυσκολία μου σέ αὐτόν.  Ἔπειτα ἀναλογίστηκα πώς δέν εἶναι κάποιος διαπιστωμένα Ἅγιος της Ἐκκλησίας καί ἴσως νά μήν εἶχε τήν παρρησία στό Χριστό, ὥστε νά μέ συνδράμει.  Τελικά, ἀποφάσισα νά τοῦ ἐμπιστευτῶ τήν ἀνάγκη μου μέ τήν ἑξῆς διατύπωση: «Πάτερ Νικόλαε, δέν σέ ξέρω, ὅμως ἔχω ἀκούσει ὅτι προσέφερες σέ ὅλους. Ἄν βρῆκες παρρησία στόν Θεό, βοήθησέ με αὔριο νά βγάλω τήν ἡμέρα μου». Στά ἑπόμενα δύο λεπτά εἶχα ἀνακουφισθεῖ ἀπό κάθε σύμπτωμα, παρ’ ὅλο πού ποτέ δέν συνερχόμουν ἀπό ἰγμορίτιδες σέ τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Ἡ ἐμπειρία αὐτή μέ ἐνίσχυσε, ὥστε νά ἐπικαλεσθῶ καί πάλι τή βοήθειά του, ὅταν ἡ κόρη μου, ἡ ὁποία ἦταν παιδί εὐάλωτο σέ λοιμώξεις, ἐπειδή γεννήθηκε μέ μηνιγγομυελοκήλη, μετά τά δεύτερα γενέθλιά της, πάθαινε κατ’ ἐπανάληψιν ἐπώδυνες ὠτίτιδες. Τήν τελευταία φορά τό παιδάκι ἦταν ἄσχημα μέ μεγάλο πόνο στό αὐτί, πού τό ἔκανε νά μήν ἡσυχάζει καθόλου καί νά φωνάζει κλαίγοντας. Παρακάλεσα τόν π. Νικόλαο νά τήν ἀνακουφίσει, γνωρίζοντας πώς αὐτός,  ὡς πατέρας πολλῶν παιδιῶν, καταλάβαινε τή δυσκολία μας. Ξαφνικά ἡ μικρούλα σταμάτησε, ἠρέμησε καί κρατώντας τό αὐτάκι της μοῦ εἶπε: «Ἦλθε ὁ παπούλης Νικόλαος! Μοῦ πείραξε τό αὐτί μου. Τώρα πέρασε!».  Ὁ πυρετός ἔπεσε γρήγορα μόνος του καί τό μωρό ἔγινε ἀπολύτως καλά χωρίς καμμία φαρμακευτική ἀγωγή.

Αὐτές οἱ ἐμπειρίες μέ ἐνδυνάμωσαν καί ἐπιβεβαίωσαν ὅτι ἡ βοήθεια τῶν ἀνθρώπων, πού βρῆκαν παρρησία στό Χριστό εἶναι μία ἀκόμη χαροποιός ἀλήθεια: στό δύσκολο αὐτόν δρόμο πού βαδίζω, δέν εἶμαι μόνος. Ἔχω μαζί μου τή συναντίληψη ἀνθρώπων, πού μέ ἀγαποῦν, πού μποροῦν καί θέλουν νά μέ βοηθήσουν. Ἄνθρωποι πού εἶναι ἐκεῖ γιά μένα. Δόξα τῷ Θεῷ!

     

Βασιλική Κ. Λυμπεροπούλου
Πτυχιοῦχος Θεολογίας
Κηπούπολη Ἀττικῆς

ΟΤΑΝ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΕΡΗΜΙΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ!!!!

    ΤΙ ΕΙΠΕ....       

Το Άγιον Όρος είναι κλήρος της Παναγίας.

Η Κυρία Θεοτόκος όταν φανερώθηκε στον πρώτο ερημίτη του Άθωνα, τον Aγιο Πέτρο (655-681) και μετά από τέσσερις ως πέντε αιώνες στον ηγούμενο της Μεγίστης Λαύρας Νικόλαο και στον ένα και στον άλλο είπε:

«Η κατοίκησή σας και η κατά Θεόν ανάπαυσή σας αλλού πουθενά δεν θα είναι παρά μόνο στο Όρος του Άθωνος, το οποίον έλαβα από τον Υιόν και Θεόν μου να είναι κλήρος δικός μου, στον οποίον εκείνοι που θέλουν να αναχωρήσουν από τις κοσμικές φροντίδες συγχύσεις, να έρχονται σ’ αυτό και να δουλεύουν στο περιβόλι αυτό, να καλλιεργούν την αρετή, την καθαρότητα της καρδιάς και την αγνότητα της ψυχής τους και από τώρα και εμπρός θα λέγεται από όλους «Άγιον Όρος» «Αγιον Όρος τουτεΰθεν κεκλήσεται… καί περιβόλι δικό μου».

«Υπόσχομαι δε, πολύ να αγαπώ, να βοηθώ και να σκέπω εκείνους, που με άδολη καρδιά έρχονται να δουλέψουν ολόψυχα στο Θεό, να προσεύχονται αδιάκοπα για την ψυχή τους, να παρακαλούνε το Θεό για την Εκκλησία Του και όλο τον κόσμο να τον φωτίσει ο Θεός να γίνουν όλοι πρόβατα γνήσια και άδολα του Χρίστου και Θεού μας.»

«Με το έλεος και τη χάρη του Υιού και Θεού μου θα γεμίσει από την μια άκρη ως την άλλη το Όρος τούτο από Μοναχούς πλήθος πολύ ευσεβών και Ορθοδόξων. Για τούτο χαίρεται και αγάλλεται το πνεύμα μου, διότι όλοι αυτοί, θα υμνούν, θα ευλογούν και θα δοξάζουν το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομα της Παναγίας Τριάδος. Από αυτούς τους Μοναχούς, με τα σημεία και θαύματα που θα κάνουν, με την καθαρή και άγια ζωή τους, θα δοξάζεται και θα μεγαλύνεται, σε όλα τα πλάτη και τα μήκη, σε Ανατολή και Δύση, σε Βορρά και Νότο το όνομα του Θεού από όλον τον κόσμο.»

«Από την θλίψη, τη στενοχώρια, τους πειρασμούς, τα σκάνδαλα και τις στερήσεις που θα υπομένουν οι Μοναχοί αυτοί, θα μάθει ο κόσμος να κάνει υπομονή στις δύσκολες στιγμές της ζωής του.»

«Για όλα αυτά δε που θα υπομένουν αυτοί και δι’ αυτών όλος ο κόσμος, θα παρακαλέσω τον Υιόν και Θεόν μου να συγχώρεση τις τυχόν ελλείψεις τους και να τους αξιώσει θείων και ουρανίων χαρισμάτων. Θα παρακαλέσω να τους χαρίσει ειλικρινή μετάνοια και φωτισμό για να κάνουν καλήν απολογία,κατά την ημέρα εκείνη την μεγάλη και επιφανή της Δευτέρας Παρουσίας και στη μέλλουσα δίκαια Κρίση να τύχουν του απείρου ελέους. Αλλά και στην παρούσα ζωή θα έχουν κι από μένα μεγάλη βοήθεια, διότι θα τους ελαφρύνω τους πόνους, τους κόπους, τις πίκρες και θα αποδιώχνω τους νοητούς και αισθητούς πειρασμούς, που θα τους γίνονται από τον εχθρό και επίβουλο Διάβολο και πολέμιο του ανθρωπίνου γένους».

Με τις υποσχέσεις και θείες υποθήκες αυτές της Παναγίας μας, το Άγιον Όρος, από τότε που κατοικήθηκε από Μοναχούς και μέχρι σήμερα, διαφυλάχθηκε και συνεχίζει την αγία ζωή και πνευματική δράση του, καίτοι οί κάτοικοι του Μοναχοί σκληρά κατά καιρούς δοκιμάστηκαν και μέχρι σήμερα δοκιμάζονται, από διαφόρους πειρασμούς ορατούς και αόρατους, με τη βοήθεια του Θεού και τη σκέπη της Θεοτόκου θα συνεχίσει τον Ιερόν αγώνα του, για να διαφυλάξει την Πίστη, τη γλώσσα και τις εθνικοθρησκευτικές Παραδόσεις του Χριστιανισμού αβλαβείς και αδιαλώβητες, όπως από την αρχή μας τις παρέδωσαν οι άγιοι Πατέρες των Επτά Αγίων Οικουμενικών Συνόδων της Αγίας Εκκλησίας μας.

Η Παναγία σαν μάνα φροντίζει τους Μοναχούς

Στο κοινόβιο Μοναστήρι του Αγίου Παύλου, πριν από 30 χρόνια ζούσε ένα πολύ απλό κι αγαθό Γεροντάκι, γνωστός με το όνομα Γερο – Θωμάς, πάντα πρόθυμος και ακάματος εργάτης της υπακοής. Σαν υπηρεσία του (διακόνημα) είχε να είναι βοηθός στον ζυμωτή και φούρναρη του Μοναστηριού.

Μια μέρα έτυχε ανάγκη να απουσιάσει για δυο ημέρες ο ζυμωτής και φούρναρης της Μονής Γερο – Γρηγόρης, ο οποίος από χρόνια είχε την υπηρεσία αυτή και γνώριζε πολύ καλά και εξυπηρετούσε τα διακονήματα αυτά, με πολύ προσήλωση και ευλάβεια.

Σαν αντικαταστάτη του στις υπηρεσίες αυτές, άφησε τον Γερο -Θωμά, ο οποίος επειδή δεν είχε ποτέ του ζυμώσει ξαφνιάστηκε καιβρέθηκε σε μεγάλη απορία, διότι έπρεπε να ζυμώσει και να φουρνίσει τότε και να δώσει ψωμί για δυο ημέρες στους πατέρες του Κοινοβίου που τότε είχε περισσότερους από εξήντα Μοναχούς και σε δέκα ως είκοσι διερχόμενους κάθε ημέρα προσκυνητές.

Στη μεγάλη αυτή ανάγκη και απορία που βρέθηκε ο Γερο – Θωμάς, άρχισε να κάνει θερμή προσευχή και με δάκρυ να παρακαλεί την Παναγία Μητέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, Κυρία Θεοτόκο και τον άγιο Παύλο, να τον φωτίσουν τι να κάνει; στην προκειμένη περίπτωση, γιατί τα είχε κυριολεκτικά χαμένα και δεν ήξερε πούθε να αρχίσει.

Ξαφνικά παίρνει την μαγιά του προζυμιού και εκεί που πήγε να βάλει νερό κι αλεύρι βλέπει δίπλα του μια μεγαλόπρεπη μαυροφορούσα γυναίκα, η οποία πήρε το προζύμι το ανακάτεψε, έβαλε το αλεύρι στην σκάφη και σε δυο ώρες έγινε το ζυμάρι, έπλασε τα ψωμιά τα φούρνισε και μέσα στις δυο αυτές ώρες ξεφούρνισε και έδωσε ο Γερο -Θωμάς ψωμί στους Μοναχούς, οι οποίοι ακόμη μέχρι σήμερα δεν μπορούν να ξεχάσουν την γλυκύτητα και νοστιμιά του ψωμιού αυτού.

Ο δε Γερο – Θωμάς σαν υπνωτισμένος δεν κατάλαβε τίποτε, πώς και με ποιό τρόπο γίνανε όλα αυτά! Το μόνο που κατάλαβε ήταν η μαυροφορεμένη εκείνη γυναίκα, που δεν ήταν άλλη παρά η Κυρία Θεοτόκος.

Οι δε αδελφοί της Μονής αυτής του έλεγαν: Γερο- Θωμά, κάτι φάρμακο θα έβαλες μέσα στο ψωμί που είναι τόσο γλυκό και νόστιμο και έγινε τόσο γρήγορα και τόσο ωραίο.

Εδώ έδωκε την παρουσία της η Κυρία Θεοτόκος που σαν μάνα φροντίζει τα παιδιά της, τους Μοναχούς του Αγίου Όρους για να μη μείνουν νηστικοί από έλλειψη τροφίμων και άρτου, όπως. εμπράκτως το είδαμε όλοι κατά τα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής 1940 -1944.

Από το γεροντικό του Αγίου Όρους

____________

πηγη http://tilegrafima.gr/

ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ

Πελοποννησιακά Θέματα: Οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί του Ε.Ε.Ε.Ε.Κ. Μαν...

Πελοποννησιακά Θέματα: Οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί του Ε.Ε.Ε.Ε.Κ. Μαν...: Ο ι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί του Ε.Ε.Ε.Ε.Κ. Μαντινείας το οποίο λειτουργεί από του έτους 2002, επ’ ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Α...

Την 6ην Δεκεμβρίου 2014 πανηγυρίζει ο Ενοριακός Ι.Ν.Αγ. Νικολάου εις το Δ.Δ. Πάπαρι

           ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
 ΜΑΝΤΙΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΥΝΟΥΡΙΑΣ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
       ΠΑΠΑΡΙ ΜΑΝΤΙΝΕΙΑΣ

Π Α Ν Η Γ Υ Ρ Ι Σ

Την 6ην Δεκεμβρίου 2014 πανηγυρίζει με κάθε μεγαλοπρέπεια ο Ενοριακός Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου εις το Δημοτικό Διαμέρισμα Πάπαρι του Δήμου Τριπόλεως. Την σεβάσμια μνήμη του Αγίου ενδόξου

Ν Ι Κ Ο Λ Α Ο Υ

Επισκόπου Μύρων της Λυκίας του Θαυματουργού.

Το πρόγραμμα των εορταστικών εκδηλώσεων έχει ως ακολούθως:

Την Παρασκευή 5ην Δεκεμβρίου 2014, και περί ώραν 5.30 μ.μ. θα ψαλή Μέγας Αρχιερατικός Εσπερινός, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μαντινείας και Κυνουρίας

κ. κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Το Σαββάτο 6ην Δεκεμβρίου 2014, κυριώνυμο ημέρα της εορτής, από τις 7 το πρωί θα ψαλή ο Όρθρος και εν συνεχεία θα τελεσθή Πανηγυρική Θεία Λειτουργία.

Προσκαλείται ο φιλόχριστος Λαός μας να προσέλθη για να λάβη την ευλογία του Θεού, με τις πρεσβείες του Αγίου Νικολάου.

Εκ του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου

Αρκαδία ένας θρησκευτικός προορισμός